6/28/2004
Proust
Per ongeluk belandde ik in de schouwburg. Toneel is mij meestal te traag en te gezocht. Ik kan er niet inkomen als men zogenaamd fluistert, maar ondertussen schreeuwt om ook de achterste rijen te bereiken. Maar nu een vriendin een kaartje overhad, wilde ik wel stand-in zijn. Ik ging meer voor haar dan voor de voorstelling, die bejubelde voorstelling Proust van het Rotheater.
Als ongelovige schoof ik aan. Ik hoopte dat ik de drie uur zou doorkomen. De eerste minuten van de voorstelling werd ik bevestigd in mijn vooroordeel. Ik kon niet alles verstaan en het raakte me niet. Een acteur, liggend op de grond, sprak in het donker zijn tekst uit.
Ik ging wat verzitten, want ik moest wel drie uur zien door te komen in die stoel. En opeens werd ik geraakt. Wat een mooie zin. Wat een prachtige waarneming. De acteur meanderde door, eindeloze zinnen van Marcel Proust, zinnen die pagina's moeten beslaan. Ik dacht dat van het Reve rijk en vilein kon schrijven, maar hij staat in de schaduw van Proust.
En dan. Meer visueel geweld. Video's. Schermen. Wat mooi, hoe die decadentie wordt neergezet. Hoe de onvrijwillige herinnering het thema wordt. Het Rotterdams Jongenskoor zingt. En dan, opeens, huil ik.
Per ongeluk belandde ik in de schouwburg. Toneel is mij meestal te traag en te gezocht. Ik kan er niet inkomen als men zogenaamd fluistert, maar ondertussen schreeuwt om ook de achterste rijen te bereiken. Maar nu een vriendin een kaartje overhad, wilde ik wel stand-in zijn. Ik ging meer voor haar dan voor de voorstelling, die bejubelde voorstelling Proust van het Rotheater.
Als ongelovige schoof ik aan. Ik hoopte dat ik de drie uur zou doorkomen. De eerste minuten van de voorstelling werd ik bevestigd in mijn vooroordeel. Ik kon niet alles verstaan en het raakte me niet. Een acteur, liggend op de grond, sprak in het donker zijn tekst uit.
Ik ging wat verzitten, want ik moest wel drie uur zien door te komen in die stoel. En opeens werd ik geraakt. Wat een mooie zin. Wat een prachtige waarneming. De acteur meanderde door, eindeloze zinnen van Marcel Proust, zinnen die pagina's moeten beslaan. Ik dacht dat van het Reve rijk en vilein kon schrijven, maar hij staat in de schaduw van Proust.
En dan. Meer visueel geweld. Video's. Schermen. Wat mooi, hoe die decadentie wordt neergezet. Hoe de onvrijwillige herinnering het thema wordt. Het Rotterdams Jongenskoor zingt. En dan, opeens, huil ik.
