6/23/2004
Kreunen
Deze dagen heb ik veel zelfmedelijden. Het leven is niet gemakkelijk, zoiets. Nu komt zo'n gevoel van onbehagen nooit alleen. Adsl wacht altijd zijn moment af en slaat pas toe als ik toch al wat labiel achter mijn computer kruip.
Dus ik had het kunnen weten vanochtend. Ik zette de computer aan en kreeg geen verbinding. Godvurruhdomme, mijn lief zal wel met de instellingen hebben geprutst. Ik bel hem op, maar hij zat in bespreking. 'Kan mij niet schelen. Wat heb je met de computer gedaan?' R. blijft rustig en beweert dat hij niets veranderd heeft. 'Oja, hoe kan het dan dat ik geen verbinding krijg?' spuug ik uit. Hij moet nu ophangen, want hij zit in gesprek. Nog voordat hij is uitgesproken, hang ik op, een zielige en machteloze daad, maar de enige die ik kan verzinnen op dit moment.
Ik kruip onder de tafel en probeer wijs te worden uit de wirwar van draden. Na driekwartier heb ik eindelijk ontdekt van waar naar waar alle draden lopen. Ik duw en trek wat, maar dat doe ik niet echt overtuigd. Godvurruhdomme zeg ik nu luid, en zou kunnen gaan huilen, als ik wilde. Maar er moet gewerkt worden.
Ik bel de helpdesk van mijn werk op. 'U heeft ADSL? O, maar dat ondersteunen wij niet. Dan moet u de organisatie bellen waar u adsl van heeft. Nee, dat nummer hebben we niet. Kijk maar even op internet. O, dat heeft u niet? Ik zal het even zoeken.'
Ik bel de volgende helpdesk. 'Dit gesprek kost 50 eurocent per minuut.' Het duurt een behoorlijke tijd en ze spelen niet eens een muziekje af. Dan komt er een meneer aan de telefoon die heel zwaar ademt en door zijn neus praat. Bij iedere vraag moet ik vragen of hij het nog een keer wil zeggen, omdat ik door zijn gesnuif en gezucht zijn vraag niet kan verstaan.
Is hij astmatisch? Zit zijn neus dicht van de hooikoorts? Of wat is dit voor gehijg? Plotseling zie ik een van de hoofdrolspelers van Happiness (Todd Solondz, 1998) voor me. Ik kan er niets meer aan doen, maar opeens heeft het gesteun een gezicht gekregen. Ik zie een wat dikkige helpdesker, zijn blonde haar glad stijl langs zijn schedel gekamd, een hoornen bril en een mond als een streepje met lippen die vettig glimmen.
De hoofdrolspeler in Happiness kickte erop om wildvreemden te bellen. Onderwijl masturbeerde hij en smeerde zijn handen na gedane zaken af aan zijn behang. Onder andere. Het zou nog veel gekker worden in de film. Toen ik deze film in Londen bekeek, verlieten meerdere mensen boos en ontzet de zaal.
Het gezucht aan de andere kant werd alleen maar obscener, met Happiness in gedachten. De dikke man in vuige zaken aan de andere kant hijgte weer wat. 'Wat zegt u?' We doorliepen internetinstellingen, bekeken eigenschappen en checkte nog wat hier en daar. De computer was al drie maal opnieuw gestart. 'Unggghegreeeheh'. Ah, we gingen het modem controleren. 'Eehhhhgrrrh', kreunde hij als kondigde hij zijn orgasme aan. Maar het was een vraag 'Welke lampjes van het modem branden?' Ik somde alle codes op die mij niets zeiden.
'GDMT' 'Ohhh'
'TxD' 'Ehhhh'
Een zacht gekreun als antwoord na elke code en dan zijn 12 codes er veel. 'Trek de stekker maar uit het modem en start alles maar weer opnieuw op. Ik blijf wel wachten', ademde hij zwaar.
En toen deed ie het weer. Ik was geloof ik nog opgeluchter dat ik deze man kon ophangen dan dat mijn internet weer was hersteld. Pff. En nu aan het werk.
Deze dagen heb ik veel zelfmedelijden. Het leven is niet gemakkelijk, zoiets. Nu komt zo'n gevoel van onbehagen nooit alleen. Adsl wacht altijd zijn moment af en slaat pas toe als ik toch al wat labiel achter mijn computer kruip.
Dus ik had het kunnen weten vanochtend. Ik zette de computer aan en kreeg geen verbinding. Godvurruhdomme, mijn lief zal wel met de instellingen hebben geprutst. Ik bel hem op, maar hij zat in bespreking. 'Kan mij niet schelen. Wat heb je met de computer gedaan?' R. blijft rustig en beweert dat hij niets veranderd heeft. 'Oja, hoe kan het dan dat ik geen verbinding krijg?' spuug ik uit. Hij moet nu ophangen, want hij zit in gesprek. Nog voordat hij is uitgesproken, hang ik op, een zielige en machteloze daad, maar de enige die ik kan verzinnen op dit moment.
Ik kruip onder de tafel en probeer wijs te worden uit de wirwar van draden. Na driekwartier heb ik eindelijk ontdekt van waar naar waar alle draden lopen. Ik duw en trek wat, maar dat doe ik niet echt overtuigd. Godvurruhdomme zeg ik nu luid, en zou kunnen gaan huilen, als ik wilde. Maar er moet gewerkt worden.
Ik bel de helpdesk van mijn werk op. 'U heeft ADSL? O, maar dat ondersteunen wij niet. Dan moet u de organisatie bellen waar u adsl van heeft. Nee, dat nummer hebben we niet. Kijk maar even op internet. O, dat heeft u niet? Ik zal het even zoeken.'
Ik bel de volgende helpdesk. 'Dit gesprek kost 50 eurocent per minuut.' Het duurt een behoorlijke tijd en ze spelen niet eens een muziekje af. Dan komt er een meneer aan de telefoon die heel zwaar ademt en door zijn neus praat. Bij iedere vraag moet ik vragen of hij het nog een keer wil zeggen, omdat ik door zijn gesnuif en gezucht zijn vraag niet kan verstaan.
Is hij astmatisch? Zit zijn neus dicht van de hooikoorts? Of wat is dit voor gehijg? Plotseling zie ik een van de hoofdrolspelers van Happiness (Todd Solondz, 1998) voor me. Ik kan er niets meer aan doen, maar opeens heeft het gesteun een gezicht gekregen. Ik zie een wat dikkige helpdesker, zijn blonde haar glad stijl langs zijn schedel gekamd, een hoornen bril en een mond als een streepje met lippen die vettig glimmen.
De hoofdrolspeler in Happiness kickte erop om wildvreemden te bellen. Onderwijl masturbeerde hij en smeerde zijn handen na gedane zaken af aan zijn behang. Onder andere. Het zou nog veel gekker worden in de film. Toen ik deze film in Londen bekeek, verlieten meerdere mensen boos en ontzet de zaal.
Het gezucht aan de andere kant werd alleen maar obscener, met Happiness in gedachten. De dikke man in vuige zaken aan de andere kant hijgte weer wat. 'Wat zegt u?' We doorliepen internetinstellingen, bekeken eigenschappen en checkte nog wat hier en daar. De computer was al drie maal opnieuw gestart. 'Unggghegreeeheh'. Ah, we gingen het modem controleren. 'Eehhhhgrrrh', kreunde hij als kondigde hij zijn orgasme aan. Maar het was een vraag 'Welke lampjes van het modem branden?' Ik somde alle codes op die mij niets zeiden.
'GDMT' 'Ohhh'
'TxD' 'Ehhhh'
Een zacht gekreun als antwoord na elke code en dan zijn 12 codes er veel. 'Trek de stekker maar uit het modem en start alles maar weer opnieuw op. Ik blijf wel wachten', ademde hij zwaar.
En toen deed ie het weer. Ik was geloof ik nog opgeluchter dat ik deze man kon ophangen dan dat mijn internet weer was hersteld. Pff. En nu aan het werk.
