<$BlogRSDUrl$>

6/09/2004

 
De leesclub

Wilde ik bij de leesclub horen? Niet zomaar een leesclub. Maar eentje nouja, zo eentje waar je bij wilde horen. Dat vroeg een vakgenote van mij. Mijn eerste reactie was: wat moet je nu met mij? Ik ben niet half zo ambitieus laat staan belezen als jij. Daarna dacht ik: tot nu toe zijn al mijn lidmaatschappen van leesclubben mislukt, de laatste tot krabbens toe.

Maarja, ik was ook wel een beetje vereerd en zegde toe te komen. De eerste keer kon ik niet. Het boek was ook wat dik. De tweede keer was ik met vakantie. Bij de derde keer wilde ik afhaken vanwege de keuze van het boek. De discussie per email leverde namelijk een klassieker als een dikke deur op. Morrend ging ik akkoord en dat mailde ik ook. Echt, ik had 'm willen lezen, maar het kwam er niet van. Toch vond ik dat ik nu niet meer af kon zeggen.

Vandaag mailde ik een vriend dat ik de blues had. Niet zomaar blues, maar behoorlijke blues van een dag in je bed blijven liggen zeg maar, omdat het kan, en als het zou kunnen, een week met de gordijnen dicht en de sprei over je hoofd. Hij kent me, en liet me weten dat ik maar een pilsje of twee moest drinken.

Vanavond ging ik naar de leesclub. Ik kwam voor de eerste keer tussen die gerenommeerde vakgenoten van mij en ik had het boek niet eens gelezen. En het kon me ook niet schelen.

Ik arriveerde en bestelde een droge witte wijn. Na het eerste glas kreeg ik er zin in. Aha, dit waren de mensen die er toe deden in mijn vakgebied. Het waren gedegen causeurs. Hun exemplaren van de bestelde klassieker lagen duimendik naast hun bord met briefjes en geeltjes en plakbandjes om de belangrijkste passages te markeren.
Ik blufte me drie keer in de rondte met de bekentenis het niet gelezen te hebben. Normaal kom ik daar goed mee weg, maar zij wilde het precies weten. Oja, was ik een platonist? Maar hoe ging ik dan om met het volgende dilemma... 'Heel goed', zou ik normaal hebben gezegd.
Toen iemand zei dat Amerika zo plat was, greep ik in. Ik had net in de krant gelezen dat alle filosofen die er toe doen niet langer in Cambridge UK zitten, maar in de VS. Dus dat reproduceerde ik. Normaal is dat voldoende. Maar nu ging het van: 'Oja, wie dan?' 'Weet ik veel' had ik willen zeggen en dat zei ik ook, na twee witte wijn.

Na diepgaande bespreking van de klassieker, waar ieder zijn favoriete passage uit het boek voorlas als een ouderling die voorgaat in gebed, werd het nieuwe boek gekozen. De sjieke bijna professor gaf zijn voorkeur en rookte zijn sigaar. De serieuze junior onderzoeker keek wanhopig op naar zijn meerdere: 'Dit kun je niet menen. Hoe kunnen we deze auteur nu geisoleerd lezen? Die heeft zo'n ontoegankelijk discours, daar kunnen we niets van brouwen in drie maanden tijd. Dan moeten we minstens inleidend werk gaan lezen en zoveel tijd wil ik niet investeren.' Deze hartespeech had van de keuze van een boek een morele ervaring gemaakt.

En nu het gekke. Ik kwam vrolijk thuis. Mijn vader had voor het eerst op Lena gepast. Dat was goed gegaan. Hij had er 2,5 uur voor in de file gestaan, om op Lena te kunnen passen.

Ik vond het heerlijk om over ideeen te praten. Over concepten. Over de wereld. Een beetje eten, lekker drinken. Het liefst met vrienden, maar zo was het ook goed. Ik zie uit naar de volgende bijeenkomst van de boekenclub. Al is het weer niet het boek naar mijn keuze geworden. Daar moet ik nog wat handigheid in krijgen.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?