<$BlogRSDUrl$>

5/11/2004

 
Zandman

Mijn dromen zijn zelden prettig. Eerst viel ik vooral. Uit skiliften, van duikplanken, in afgronden. Sinds de geboorte van Lena heb ik een uitgebreider repertoire. Ik zie Lena verdrinken. Ik probeer haar te redden. Ik vis haar op uit het water, sla haar op haar ruggetje. Het water komt in golven uit haar levenloze lijfje. Te laat. Of Lena glipt tussen twee spijlen door om vervolgens in een onmetelijke afgrond te donderen. Ik zie hoe zij zich langzaam tussen de spijlen wringt en kijk verstijfd toe, ik kan niet in beweging komen om haar te redden.
En gisteren droomde ik dat mijn vriendin Mia dood was. Het was net gebeurd. Ik wist het wel, maar ik vergat het iedere keer. Dan was ik aan het werk, of in huis aan het rommelen en opeens realiseerde ik me weer: ze is dood, ze is echt dood. Om het weer te vergeten.

En vanavond, zandmannetje, wil ik een keer minder sterk spul. Glooiende landschappen, een bloemetje hier, een konijntje daar en als zich al mensen in mijn universum bevinden, zijn ze lief, gezond, zorgeloos en gelukkig. Voor één nachtje, toe, zandman?

This page is powered by Blogger. Isn't yours?