5/03/2004
Simpelveld
Simpelveld, zo heette het plaatsje waar we vakantie hielden. En zo zag het er ook uit, als Simpelveld, bevolkt met Simpelvelders, die Simpveldse pap eten uit Simpelveldse nappen.
We hadden het plan, macht der gewoonte, veel te gaan wandelen in het mooiste landschap dat Nederland te bieden heeft, maar daar dacht Lena anders over. Die wilde zelf lopen en niet meer in een wagentje voortgeduwd worden. Haar tempo ligt zo'n beetje op 25 meter per uur. Er moet namelijk gestopt worden voor elke steen, er moet gepierd worden met een takje in een plasje, er moet een vingertje gestoken worden in een putdeksel. Dus werd het fietsen.
Ze heeft drie categorieen van uitroepen. Bij elk schaap, lammetje of koe kraaide Lena het uit: 'Koetje boem'. En als er een fiets, auto of bus passeerde, schreeuwde ze, het voertuig met gemak overstemmend: 'auto, auto.' En boom, bloem en plant tenslotte vallen onder de categorie 'Bloem'.
De vakantie begon met slapen. Heel veel slapen. Daarna kwamen ook nog andere hoogtepunten:
- Lezen (Sebald: Austerlitz; O'Farrell: the Distance between us; de krant! ik heb de krant kunnen uitlezen, en ook nog eens de Groene Amsterdammer).
- Cappucino's op terrasjes met uitzicht over gele glooiende velden
- Witbiertjes op terrasjes met uitzicht over gele glooiende velden
- Uit eten in een bijna-sterrenrestaurant. Oppas voor Lena geregeld. R. en ik op ons mooist voor elkaar. Op de fiets naar het restaurant, dat bovenop een heel hoge berg lag. Een helling van 10%, stond er op de weg gekalkt. Het leek mij meer dan 10%, en dat was nog voor het wijnarrangement. Even uitdampen voor de deur, voor we het sjieke restaurant betreden.
Na vijf dagen Zuid Limburg zagen we daar voor het eerst een zwarte meneer. Wat is Limburg wit. We zaten naast een specialist, een uroloog, die daar met zijn horigen at. Het gezelschap besprak afwisselend patienten en collega's maar vooral werd er aandacht besteed aan de querulanten der medische wetenschap (fysiotherapeuten, that is).
- Met Lena naar de kinderboerderij. Ben blij dat die beesten allemaal zo tam zijn. Lena zegt wel 'aai', als wij 'zachtjes' en 'aai' toeroepen, maar ondertussen port en prikt en slaat ze er niet minder om. Ziet er uit als een meesterlijke strategie: 'aai' -pets; 'aaaaai' -klaboem.
- Ontmoeting met een vriend in Maastrichtse kroeg met zand op de grond. 'Is dat voor het beach effect?', vroeg ik. Mijn vriend verslikte zich bijna. Dit was een bruine kroeg, zo oud als de weg naar Rome. Beach effect, spuugde hij. Dat is vloeken in de kroeg. Een kroeg zonder zand op de vloer is geen kroeg, heb ik nu geleerd. Een karige zandbak, naar Lena's mening.
Simpelveld, stad van de miljoenenlijn, wij bezingen uw lof. Wij zullen terugkeren, dat weet ik zeker.
Simpelveld, zo heette het plaatsje waar we vakantie hielden. En zo zag het er ook uit, als Simpelveld, bevolkt met Simpelvelders, die Simpveldse pap eten uit Simpelveldse nappen.
We hadden het plan, macht der gewoonte, veel te gaan wandelen in het mooiste landschap dat Nederland te bieden heeft, maar daar dacht Lena anders over. Die wilde zelf lopen en niet meer in een wagentje voortgeduwd worden. Haar tempo ligt zo'n beetje op 25 meter per uur. Er moet namelijk gestopt worden voor elke steen, er moet gepierd worden met een takje in een plasje, er moet een vingertje gestoken worden in een putdeksel. Dus werd het fietsen.
Ze heeft drie categorieen van uitroepen. Bij elk schaap, lammetje of koe kraaide Lena het uit: 'Koetje boem'. En als er een fiets, auto of bus passeerde, schreeuwde ze, het voertuig met gemak overstemmend: 'auto, auto.' En boom, bloem en plant tenslotte vallen onder de categorie 'Bloem'.
De vakantie begon met slapen. Heel veel slapen. Daarna kwamen ook nog andere hoogtepunten:
- Lezen (Sebald: Austerlitz; O'Farrell: the Distance between us; de krant! ik heb de krant kunnen uitlezen, en ook nog eens de Groene Amsterdammer).
- Cappucino's op terrasjes met uitzicht over gele glooiende velden
- Witbiertjes op terrasjes met uitzicht over gele glooiende velden
- Uit eten in een bijna-sterrenrestaurant. Oppas voor Lena geregeld. R. en ik op ons mooist voor elkaar. Op de fiets naar het restaurant, dat bovenop een heel hoge berg lag. Een helling van 10%, stond er op de weg gekalkt. Het leek mij meer dan 10%, en dat was nog voor het wijnarrangement. Even uitdampen voor de deur, voor we het sjieke restaurant betreden.
Na vijf dagen Zuid Limburg zagen we daar voor het eerst een zwarte meneer. Wat is Limburg wit. We zaten naast een specialist, een uroloog, die daar met zijn horigen at. Het gezelschap besprak afwisselend patienten en collega's maar vooral werd er aandacht besteed aan de querulanten der medische wetenschap (fysiotherapeuten, that is).
- Met Lena naar de kinderboerderij. Ben blij dat die beesten allemaal zo tam zijn. Lena zegt wel 'aai', als wij 'zachtjes' en 'aai' toeroepen, maar ondertussen port en prikt en slaat ze er niet minder om. Ziet er uit als een meesterlijke strategie: 'aai' -pets; 'aaaaai' -klaboem.
- Ontmoeting met een vriend in Maastrichtse kroeg met zand op de grond. 'Is dat voor het beach effect?', vroeg ik. Mijn vriend verslikte zich bijna. Dit was een bruine kroeg, zo oud als de weg naar Rome. Beach effect, spuugde hij. Dat is vloeken in de kroeg. Een kroeg zonder zand op de vloer is geen kroeg, heb ik nu geleerd. Een karige zandbak, naar Lena's mening.
Simpelveld, stad van de miljoenenlijn, wij bezingen uw lof. Wij zullen terugkeren, dat weet ik zeker.
