4/14/2004
Mijn familie (vervolg)
Die avond ervoor waren we laat, te laat naar bed gegaan. Mijn nichtje Mady had mooie immitaties gedaan van bekende Nederlanders (Rob de Nijs, Fransje Bauer, Patty Brard), de buren (tut tut) en, na nog een flesje wijn, van mij. Ze vergroot een wending in de stem, een handgebaar uit tot herkenbare grootheden. Ik schijn mijn hoofd schuin naar achter te houden als ik mijn gelijk wil halen. En ik praat zonder westerse tongval dus bekakt. Inkoppen.
Ik was de vreemde eend in de bijt. Het keurige meisje uit 'Appeldoorn' dat af en toe mocht logeren in het vrouwenhuis waar Mady, mijn lesbische nicht, met haar vriendin Robin en mijn tante in volstrekte symbiose woonden. Ze droegen elkaars kleding, gebruikten elkaars make-up en je struikelde over familiedozen met ob's op de trap. Er werd samen gewerkt, gedronken, gegeten, gesport.
Een fijn vrouwenhuis waar ik na een week al volledig meedraaide, merkte ik toen al mijn strings in gebruik bleken. Geen probleem, dan moet je gewoon even in een laatje bij Robin of Mady kijken. Na twee weken ging mijn tante ook kleding voor mij kopen. Het paste altijd. Hoewel het niet helemaal mijn smaak was, die coltrui met sliertjes, of dat zwarte shirtje met gekleurde palletjes, hield ik het toch altijd want het stond wel goed. Mijn tante is een moederkloek. Vroeger werd ik daar zenuwachtig van, maar nu liet ik het me aanleunen als er weer een schaaltje versgeschild fruit op het aanrecht stond, of als ze zei dat ik een 'afgetrokken bekkie' had en nu naar bed moest.
Die ochtend werd ik om zes uur van mijn bed gelicht. Er was aangebeld, mijn tante deed open en ik hoorde gestommel, piepend geschuif van meubilair en mannenstemmen. Twee man stormden bij mij in de kamer binnen. 'Politie', introduceerden ze zichzelf kort. Ik lag naakt onder de dekens en wilde niet opstaan met twee van die agenten in mijn kamer. Maar blijven liggen was ook geen optie. 'Mag ik me even aankleden?' Ja hoor. Maar ze bleven gewoon in de kamer staan: 'er zit een raam in deze kamer mevrouw, we kunnen u hier niet alleen laten.' Ik wurmde tussen de dekens uit en deed iets aan.
Mijn tante was in alle staten. In huis liepen nog minstens tien agenten. 'Wat is er aan de hand', vroeg ik mijn tante. 'Ze zoeken Mike. Niet zeggen waar hij is hoor, je houdt je mond'. Ik wilde naar de wc. Een agent liep met mij mee om te controleren of er geen raam in de badkamer zat. Ik werd onmiddelijk in de rol van crimineel gepropt. Ik mocht niet bellen, ik mocht niet naar mijn werk, ik mocht alleen onder begeleiding naar de wc. Ik moest in het huis blijven tot ze alles hadden gevonden, maar ze zeiden niet wat ze zochten en hoelang dat zou duren.
(wordt misschien vervolgd)
Die avond ervoor waren we laat, te laat naar bed gegaan. Mijn nichtje Mady had mooie immitaties gedaan van bekende Nederlanders (Rob de Nijs, Fransje Bauer, Patty Brard), de buren (tut tut) en, na nog een flesje wijn, van mij. Ze vergroot een wending in de stem, een handgebaar uit tot herkenbare grootheden. Ik schijn mijn hoofd schuin naar achter te houden als ik mijn gelijk wil halen. En ik praat zonder westerse tongval dus bekakt. Inkoppen.
Ik was de vreemde eend in de bijt. Het keurige meisje uit 'Appeldoorn' dat af en toe mocht logeren in het vrouwenhuis waar Mady, mijn lesbische nicht, met haar vriendin Robin en mijn tante in volstrekte symbiose woonden. Ze droegen elkaars kleding, gebruikten elkaars make-up en je struikelde over familiedozen met ob's op de trap. Er werd samen gewerkt, gedronken, gegeten, gesport.
Een fijn vrouwenhuis waar ik na een week al volledig meedraaide, merkte ik toen al mijn strings in gebruik bleken. Geen probleem, dan moet je gewoon even in een laatje bij Robin of Mady kijken. Na twee weken ging mijn tante ook kleding voor mij kopen. Het paste altijd. Hoewel het niet helemaal mijn smaak was, die coltrui met sliertjes, of dat zwarte shirtje met gekleurde palletjes, hield ik het toch altijd want het stond wel goed. Mijn tante is een moederkloek. Vroeger werd ik daar zenuwachtig van, maar nu liet ik het me aanleunen als er weer een schaaltje versgeschild fruit op het aanrecht stond, of als ze zei dat ik een 'afgetrokken bekkie' had en nu naar bed moest.
Die ochtend werd ik om zes uur van mijn bed gelicht. Er was aangebeld, mijn tante deed open en ik hoorde gestommel, piepend geschuif van meubilair en mannenstemmen. Twee man stormden bij mij in de kamer binnen. 'Politie', introduceerden ze zichzelf kort. Ik lag naakt onder de dekens en wilde niet opstaan met twee van die agenten in mijn kamer. Maar blijven liggen was ook geen optie. 'Mag ik me even aankleden?' Ja hoor. Maar ze bleven gewoon in de kamer staan: 'er zit een raam in deze kamer mevrouw, we kunnen u hier niet alleen laten.' Ik wurmde tussen de dekens uit en deed iets aan.
Mijn tante was in alle staten. In huis liepen nog minstens tien agenten. 'Wat is er aan de hand', vroeg ik mijn tante. 'Ze zoeken Mike. Niet zeggen waar hij is hoor, je houdt je mond'. Ik wilde naar de wc. Een agent liep met mij mee om te controleren of er geen raam in de badkamer zat. Ik werd onmiddelijk in de rol van crimineel gepropt. Ik mocht niet bellen, ik mocht niet naar mijn werk, ik mocht alleen onder begeleiding naar de wc. Ik moest in het huis blijven tot ze alles hadden gevonden, maar ze zeiden niet wat ze zochten en hoelang dat zou duren.
(wordt misschien vervolgd)
