<$BlogRSDUrl$>

2/02/2004

 
Mijlpaal

Ik voel me herboren. Lena heeft afgelopen week voor het eerst zeven dagen achter elkaar doorgeslapen. Ze is nu bijna een jaar. Een jaar lang moesten we er minimaal 1x per nacht uit, vaak ook twee of drie keer.

Drie weken terug had ik er opeens genoeg van. Ik was ik op. Ik werd chagarijnig dat ik liever 'kort aangebonden' noem. Er kwam weinig uit mijn vingers. Ik was permanent uitgeput. Geen puf om boodschappen te doen, geen puf om te sporten, geen puf om de telefoon op te nemen.

Bij familie of vrienden durfde ik allang niet meer te rade te gaan, want die geven mij altijd het gevoel dat ik heb gefaald: 'gewoon laten huilen'; 'je bent niet consequent genoeg'; 'je hebt er teveel verwend'; jullie hebben ook zo'n onregelmatig patroon'. Is allemaal waarschijnlijk waar, maar het helpt op dat moment geen zier.

Ik durfde Lena ook nooit uit te besteden. Wie wil er nou op een kind passen dat vier keer per nacht wakkerwordt? De opa's en oma's hadden dat overigens zelf al aangegeven.

Na familie en vrienden viel ik terug op De Theorie. Uit de goed gevulde plank bij de boekhandel begreep ik al dat ik niet de enige was met een kind dat niet wilde slapen. Het labeltje 'slaapproblemen' sierde twee planken vol amerikaans aandoende boekjes. Ik bladerde de boekjes wat door en het had veel weg van een methode waarmee honden werden afgericht: 'Consequent belonen'. 'Negeren van ongewenst gedrag.'

Ik vond de terminologie van alle boeken overdreven. 'Slaapproblemen'. Dat klinkt meteen zo structureel. Maarja, dat is het misschien ook wel na een jaar niet slapen. En dan woorden als 'methode' en 'slaaptraining'. Alles duidde op een inspanning ter overwinning van een verslaving of ter voorbereiding van de marathon.

Sommige methodes vond ik meteen al onuitvoerbaar. Mijn kindje gewoon laten huilen, al duurde het vier, desnoods zes uur. Dat zou ik nooit kunnen. Uiteindelijk heb ik een keuze gemaakt voor een boekje zonder plaatjes, slechts 60 pagina's. Ik viel voor de eerste zinnen waarin ouders die dit programma hadden doorlopen hun ervaringen met hun niet-slaper verhaalden. Dit was ik en dat was Lena. Zo ging het precies. Hoe hun kind zo nijdig werd als ze naar bed werd gebracht, dat ze tot brakens toe huilde. Hoe ze met haar hoofd kon bonken tot het bedje ervan kraakte. Hoe gestrest ik werd van het gekrijs van Lena. Hoe ik er bij de tweede keer, midden in de nacht, toch maar weer voor koos om haar bij mij in bed te nemen omdat ik geen zin had om nog een half uur bij haar op de kamer wakker te zijn terwijl ik wist dat de volgende dag om half zeven de wekker ging. Hoe ik haar naar bed bracht en dan twee, drie keer met haar naar beneden kwam 'omdat het toch niet lukte' en zo anderhalf uur bezig was met Lena op bed leggen. Hoe chagarijnig ik daarvan werd en me daar ook weer schuldig over voelde omdat Lena er ook niets aan kon doen.

Na twee dagen slaaptraining sliep ze een nacht door. En dat doet ze nu nog steeds. Zeven nachten al. Zeven nachten! De kinderlozen weten niet wat dit voor overwinning is. Ik vind dit een belangrijkere mijlpaal dan koninginnedag, mijn verjaardag of het halen van mijn rijbewijs. Zeven nachten. Poeh. Wat een overwinning.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?