2/23/2004
Keulen (2)
Zonder kaart kwamen we pal voor de Dom van Keulen uit. Zo moeilijk was het allemaal niet. Op een braakliggend terrein konden we mijn oranje Opel Ascona kwijt. Inez haalde een verfomfaaid papiertje uit haar broekzak. Om een oud boodschappenlijstje heen had ze aanwijzingen geschreven hoe we die galerie moesten vinden. Ze wist niet precies hoe die galerie heette en het enige wat ze wist van de straatnaam is dat het een componist was, of een ontdekkingsreiziger, dat kon ook. Maar ze wist wel ongeveer de richting en dan zouden we het wel vinden.
Waarvan kende ik dit scenario ook alweer? Zo had ik ook uren en uren in het donker in de weilanden van Wales gelopen. 'Ja, de afstand tussen die twee logeeradressen is te veel om in 1 dag te lopen, maar we krijgen vast wel een lift van iemand.' Geen auto gezien die dag. Om 24.00 uur stonden we voor een dichte deur van een jeugdherberg. De hele dag was al niet zo succesvol. Het regende zo hard, dat je geen hand voor ogen kon zien. Soms passeerden we een inham of een bankje. Steevast zei Inez: 'Normaal is het uitzicht hier heel mooi.'
En zo had ik ook uren in cirkels in het centrum van Bristol gelopen. 'Nee, we hebben geen kaart nodig. Ik weet echt wel hoe we daar moeten komen.' Na drie kwartier lopen bleek dat Inez het adres kwijt was.
Toen we voor het eerst samen gingen kamperen, vertilde ik me aan mijn veel te grote nieuwe rugzak van Perry Sport. Inez had alleen een klein pukkeltje bij zich als bagage. Daarin zat een vork, een lepel, een mes, een koekenpan en verder een verzameling kruiden. Niet in zo'n handig kampeersetje met peper zout en paprikapoeder. Haar tas zat vol afgescheurde envelopjes met eromheen aan elkaar geknoopte touwtjes en elastiekjes. Met vulpen had ze de naam van de kruiden erop geschreven. Er staken sprieten van kruiden uit een klein stukje zilverfolie dat eruitzag als de gebruikte wikkel van een koetjesreep, en er zaten wat korreltjes in plastic zakje dat zo vaak was gebruikt dat het wit uitgeslagen in plaats van doorzichtig was.
Op stap met Inez in Keulen leek meer van hetzelfde te worden. In de miezerregen liepen haar met vulpen geschreven aantekeningen uit. We hadden nu geen enkel houvast meer en liepen rondjes in het lelijkste deel van Keulen. Geen café, laat staan galerie te bekennen. Het begon allengs harder te regenen. Toen mijn sokken zuiggeluiden gingen maken, wilde ik schuilen.
De deuren van een lelijk jaren 60 gebouw stonden open. Het was het soort gebouw dat in de categorie 'New Brutalism' zou passen, al was dit niet met opzet zo brutaal. Het was gewoon lelijk.
Het was stil in de grote hal. Aan de wand hing wat grauwe kantoorkunst en aan het hoge plafond hingen vierkante plafonnières van dik glas. We gingen op zoek naar de wc en doolden wat rond in het gebouw. Onze natte schoenen zogen zich vast op de marmeren vloeren. We morrelden aan een deur die eruit zag als een wc-deur. Hij was dicht. Of nee, even doorduwen, hij klemde alleen maar.
We duwden de deur open en een vangnet van lawaai viel over ons heen.
We stonden op een toneel en keken een zaal aan vol zingende Duitsers. Carnavalsvierende Duitsers. Vooraan zat een rijtje lakeien met blonde pruiken en rode pofbroeken en daarnaast een dikke vrouw als model van Vermeer. De Carnavalsmuziek ging door en men haakte in, de bierpullen omhoog houdend.
Inez en ik stonden in het verste hoekje van het toneel proberen onzichtbaar te zijn, maar het was al te laat. De man met een tonnetje om zijn buik en een groen pak aan wenkte ons. In onverstaanbaar Duits stelde hij ons wat vragen. De zaal werd stil. Wij verstonden het maar half. Te bedremmeld om adrem te zijn, gaven wij antwoord alsof we door de politie staande werden gehouden. Hij ging er overheen met een opmerking en de hele zaal vol Carnavalsvierders gierde om ons. Wij wisten niet waarom en dat was kennelijk ook weer heel komisch.
Inez en ik dropen af. 'Zwaai toch nog een keer', zei het groene mannetje met de ton om zijn buik. Wij zwaaiden en de hele zaal lachte ons nog één keer uit. We trokken de deur, die wij hadden aangezien voor wc-deur, achter ons dicht en het was weer stil in het gebouw.
Zonder kaart kwamen we pal voor de Dom van Keulen uit. Zo moeilijk was het allemaal niet. Op een braakliggend terrein konden we mijn oranje Opel Ascona kwijt. Inez haalde een verfomfaaid papiertje uit haar broekzak. Om een oud boodschappenlijstje heen had ze aanwijzingen geschreven hoe we die galerie moesten vinden. Ze wist niet precies hoe die galerie heette en het enige wat ze wist van de straatnaam is dat het een componist was, of een ontdekkingsreiziger, dat kon ook. Maar ze wist wel ongeveer de richting en dan zouden we het wel vinden.
Waarvan kende ik dit scenario ook alweer? Zo had ik ook uren en uren in het donker in de weilanden van Wales gelopen. 'Ja, de afstand tussen die twee logeeradressen is te veel om in 1 dag te lopen, maar we krijgen vast wel een lift van iemand.' Geen auto gezien die dag. Om 24.00 uur stonden we voor een dichte deur van een jeugdherberg. De hele dag was al niet zo succesvol. Het regende zo hard, dat je geen hand voor ogen kon zien. Soms passeerden we een inham of een bankje. Steevast zei Inez: 'Normaal is het uitzicht hier heel mooi.'
En zo had ik ook uren in cirkels in het centrum van Bristol gelopen. 'Nee, we hebben geen kaart nodig. Ik weet echt wel hoe we daar moeten komen.' Na drie kwartier lopen bleek dat Inez het adres kwijt was.
Toen we voor het eerst samen gingen kamperen, vertilde ik me aan mijn veel te grote nieuwe rugzak van Perry Sport. Inez had alleen een klein pukkeltje bij zich als bagage. Daarin zat een vork, een lepel, een mes, een koekenpan en verder een verzameling kruiden. Niet in zo'n handig kampeersetje met peper zout en paprikapoeder. Haar tas zat vol afgescheurde envelopjes met eromheen aan elkaar geknoopte touwtjes en elastiekjes. Met vulpen had ze de naam van de kruiden erop geschreven. Er staken sprieten van kruiden uit een klein stukje zilverfolie dat eruitzag als de gebruikte wikkel van een koetjesreep, en er zaten wat korreltjes in plastic zakje dat zo vaak was gebruikt dat het wit uitgeslagen in plaats van doorzichtig was.
Op stap met Inez in Keulen leek meer van hetzelfde te worden. In de miezerregen liepen haar met vulpen geschreven aantekeningen uit. We hadden nu geen enkel houvast meer en liepen rondjes in het lelijkste deel van Keulen. Geen café, laat staan galerie te bekennen. Het begon allengs harder te regenen. Toen mijn sokken zuiggeluiden gingen maken, wilde ik schuilen.
De deuren van een lelijk jaren 60 gebouw stonden open. Het was het soort gebouw dat in de categorie 'New Brutalism' zou passen, al was dit niet met opzet zo brutaal. Het was gewoon lelijk.
Het was stil in de grote hal. Aan de wand hing wat grauwe kantoorkunst en aan het hoge plafond hingen vierkante plafonnières van dik glas. We gingen op zoek naar de wc en doolden wat rond in het gebouw. Onze natte schoenen zogen zich vast op de marmeren vloeren. We morrelden aan een deur die eruit zag als een wc-deur. Hij was dicht. Of nee, even doorduwen, hij klemde alleen maar.
We duwden de deur open en een vangnet van lawaai viel over ons heen.
We stonden op een toneel en keken een zaal aan vol zingende Duitsers. Carnavalsvierende Duitsers. Vooraan zat een rijtje lakeien met blonde pruiken en rode pofbroeken en daarnaast een dikke vrouw als model van Vermeer. De Carnavalsmuziek ging door en men haakte in, de bierpullen omhoog houdend.
Inez en ik stonden in het verste hoekje van het toneel proberen onzichtbaar te zijn, maar het was al te laat. De man met een tonnetje om zijn buik en een groen pak aan wenkte ons. In onverstaanbaar Duits stelde hij ons wat vragen. De zaal werd stil. Wij verstonden het maar half. Te bedremmeld om adrem te zijn, gaven wij antwoord alsof we door de politie staande werden gehouden. Hij ging er overheen met een opmerking en de hele zaal vol Carnavalsvierders gierde om ons. Wij wisten niet waarom en dat was kennelijk ook weer heel komisch.
Inez en ik dropen af. 'Zwaai toch nog een keer', zei het groene mannetje met de ton om zijn buik. Wij zwaaiden en de hele zaal lachte ons nog één keer uit. We trokken de deur, die wij hadden aangezien voor wc-deur, achter ons dicht en het was weer stil in het gebouw.
