2/29/2004
Achtbaan
Donderdag zag ik het wel zitten, die operatie van mijn vader, het had Johan Cruyff ook goed gedaan, het begin van zijn nieuwe leven,
vrijdagmorgen vreesde ik dat mijn vader doodging, ik kon me niet voorstellen dat het goed zou gaan, het openzagen van je ribbenkas, het snijden in aderen in je been om die vervolgens aan je hart te plakken, chirurgen die het hart 'in hun handen nemen',
vrijdagmiddag was ik ervan overtuigd dat hij dood zou gaan, ik zag de verschillende scenario's in detail voor me, wie mij het slechte nieuws zou brengen, wat nu verder te doen,
vrijdagavond zag ik mijn vader, koud een uur na de operatie en 'nog niet geheel op temperatuur' (operereren geschiedt met een lichaamstemperatuur van 26 graden, de patienten moeten daarna opwarmen) en heel heel ver weg, hij lag stiller dan doodstil en ik dacht, nee, ik meende te weten dat dit nooit meer goed zou komen, hoe hij daar lag aan de apparaten aan slangen en beeldschermen en bloed op het laken tussen allemaal rochelende en comateuze patienten op Intensive Care waar het ritme van de beademingsappartuur de menselijke geluiden overstemt, waar de verpleegkundigen in groene pakken lopen en met monddoekjes van piepend apparaat naar alarm rennen,
vrijdagnacht was ik er zeker van dat hij het niet zou halen, want ik zag de hele tijd voor me hoe hij daar lag opgebaard tussen die machines,
zaterdagochtend kreeg ik een telefoontje dat mijn vader wakker was geworden, hij was wakker! en hij praatte, vader-sneeuwitje ontwaakt,
zaterdagavond bezocht ik hem en sprak hem, nog high van morfine,
vandaag ben ik tien kilo lichter. De zorgen zijn verdwenen. Mijn vader eet vanillevla.
Donderdag zag ik het wel zitten, die operatie van mijn vader, het had Johan Cruyff ook goed gedaan, het begin van zijn nieuwe leven,
vrijdagmorgen vreesde ik dat mijn vader doodging, ik kon me niet voorstellen dat het goed zou gaan, het openzagen van je ribbenkas, het snijden in aderen in je been om die vervolgens aan je hart te plakken, chirurgen die het hart 'in hun handen nemen',
vrijdagmiddag was ik ervan overtuigd dat hij dood zou gaan, ik zag de verschillende scenario's in detail voor me, wie mij het slechte nieuws zou brengen, wat nu verder te doen,
vrijdagavond zag ik mijn vader, koud een uur na de operatie en 'nog niet geheel op temperatuur' (operereren geschiedt met een lichaamstemperatuur van 26 graden, de patienten moeten daarna opwarmen) en heel heel ver weg, hij lag stiller dan doodstil en ik dacht, nee, ik meende te weten dat dit nooit meer goed zou komen, hoe hij daar lag aan de apparaten aan slangen en beeldschermen en bloed op het laken tussen allemaal rochelende en comateuze patienten op Intensive Care waar het ritme van de beademingsappartuur de menselijke geluiden overstemt, waar de verpleegkundigen in groene pakken lopen en met monddoekjes van piepend apparaat naar alarm rennen,
vrijdagnacht was ik er zeker van dat hij het niet zou halen, want ik zag de hele tijd voor me hoe hij daar lag opgebaard tussen die machines,
zaterdagochtend kreeg ik een telefoontje dat mijn vader wakker was geworden, hij was wakker! en hij praatte, vader-sneeuwitje ontwaakt,
zaterdagavond bezocht ik hem en sprak hem, nog high van morfine,
vandaag ben ik tien kilo lichter. De zorgen zijn verdwenen. Mijn vader eet vanillevla.
