louterlog

 Weerzien met Londen

Bijelkaar heb ik 1,5 jaar in Londen gewoond. Het feest der herkenning begon al op het vliegveld. Tapijt in de wc. Zo was het inderdaad. Vervolgens kreeg ik mijn wisselgeld onhandig op de briefjes gestapeld, met het kassabonnetje ertussen. Het heeft mij minstens een half jaar gekost om dit pakketje geld aan te nemen zonder dat het muntjes over de grond rolden. Op bezoek bij M. werd het weerzien met Londen prettig voortgezet: een gin tonic, het drankje dat ik bij uitstek associeer met mijn tijd daar. Maar ook: de wc die zo slap doortrekt. Inderdaad, het land dat zegt het centrum van de wereld te zijn, kan zijn eigen drollen niet eens wegspoelen. De vele waarschuwingen: 'cleaning in progress' in de underground en op de stations. Alsof je anders in die emmer gaat staan. En overal die blauwe stickers met 'fire door, keep shut'. De naweeen van het grote trauma van de Grote Brand, eeuwen terug, zijn nog steeds zichtbaar. De winkeljuffrouw die mij terloops 'Love' noemt, de jonge jongen die niet voorkruipt bij de kaartjesmachine maar een kaarsrechte rij achter mij vormt, de buschauffeur die niet terugheeft van mijn enorme geldpapier (5 pond) en mij aanraadt te gaan lopen.
Zo bleven de vertrouwdheden om mij heen gonzen. Heerlijk om weer terug te zijn, fantastisch om bij mijn vriendin S. op bezoek te zijn zonder me bezoek te voelen.

Zo'n weekend waarin alles goed is en vervolgens weer gewoon aan het werk, die overgang verloopt bij mij altijd wat moeizaam.