11/18/2003
Altijd een beetje ongemakkelijk
Vandaag werk ik thuis. Gisteravond realiseerde ik me opeens dat de werkster zou komen. Shit. Ik kan prima werken op zolder als zij het huis poetst, dat is het niet. Maar ik weet me slecht een houding te geven als baas. Ik voel me meteen een koloniale slavendrijver als ik iets van haar vraag. Natuurlijk, ik ben opdrachtgever en ze is verdomd duur, maar ik durf haar alleen zeer indirect aan te sturen 'als je er nog tijd voor hebt, zou je dan misschien nog dat en dat kunnen meenemen?'. Dingen die ze niet goeddoet, laat ik maar zo, want kritiek over stof in de hoekjes neemt zij op alsof we haar integriteit aan de orde stellen.
Ik heb al eerder beschreven dat deze situatie heeft geleid tot een scheve verhouding: ze draagt de foto van onze dochter in haar portemonnee en beschouwt mij als een vriendin met wie het goed koffiedrinken is. Ze gooit continu lijntjes uit om elkaar vaker te zien: 'we zouden eens kunnen gaan winkelen op Zuid, als vriendinnen', zegt ze gekscherend; 'kom eens koffiedrinken bij mij met Lena', en vandaag 'zal ik volgende week op jouw vrije dag even langskomen voor een bakkie'. Ik probeer haar zonder duidelijke afwijzing beleefd af te wimpelen maar ze is niet gek.
Het zou veel eerlijker en duidelijker als ik me wat meer als baas zou opstellen, maar dat zit nog niet in mijn repertoire. Ik schaam me een beetje dat ik haar inhuur voor werk waar ik zelf geen zin in heb. En dat ik dat dus kan betalen, terwijl zij misschien wel harder werkt dan ik, maar dat mijn baan gewoon veel dikker wordt betaald dan haar werkuren. Maar och, het huis is weer schoon, de badkamer ruikt weer fris en dat is een paar uurtjes schaamte wel waard.
Vandaag werk ik thuis. Gisteravond realiseerde ik me opeens dat de werkster zou komen. Shit. Ik kan prima werken op zolder als zij het huis poetst, dat is het niet. Maar ik weet me slecht een houding te geven als baas. Ik voel me meteen een koloniale slavendrijver als ik iets van haar vraag. Natuurlijk, ik ben opdrachtgever en ze is verdomd duur, maar ik durf haar alleen zeer indirect aan te sturen 'als je er nog tijd voor hebt, zou je dan misschien nog dat en dat kunnen meenemen?'. Dingen die ze niet goeddoet, laat ik maar zo, want kritiek over stof in de hoekjes neemt zij op alsof we haar integriteit aan de orde stellen.
Ik heb al eerder beschreven dat deze situatie heeft geleid tot een scheve verhouding: ze draagt de foto van onze dochter in haar portemonnee en beschouwt mij als een vriendin met wie het goed koffiedrinken is. Ze gooit continu lijntjes uit om elkaar vaker te zien: 'we zouden eens kunnen gaan winkelen op Zuid, als vriendinnen', zegt ze gekscherend; 'kom eens koffiedrinken bij mij met Lena', en vandaag 'zal ik volgende week op jouw vrije dag even langskomen voor een bakkie'. Ik probeer haar zonder duidelijke afwijzing beleefd af te wimpelen maar ze is niet gek.
Het zou veel eerlijker en duidelijker als ik me wat meer als baas zou opstellen, maar dat zit nog niet in mijn repertoire. Ik schaam me een beetje dat ik haar inhuur voor werk waar ik zelf geen zin in heb. En dat ik dat dus kan betalen, terwijl zij misschien wel harder werkt dan ik, maar dat mijn baan gewoon veel dikker wordt betaald dan haar werkuren. Maar och, het huis is weer schoon, de badkamer ruikt weer fris en dat is een paar uurtjes schaamte wel waard.
