11/03/2003
8mm
Voor een Mooie Gelegenheid had mijn vader twee jaar geleden de hele familievoorraad 8mm filmpjes op video & cd-rom laten zetten. Uit dit familiekapitaal had hij een filmpje gecompileerdvan 10 minuten. Dat korte filmpje kende ik, maar het ruwe materiaal had ik nog nooit gezien.
Zaterdagavond, na het tweede wijntje (ik) en tweede biertje (mijn vader en broer) opperde ik, ehem, dat we die band wel eens konden gaan kijken. Of niet, zei ik er snel achteraan, want ik was bang dat mijn vader de last van deze video niet goed kon dragen met al die beelden van mijn stralende jonge moeder, nu alweer 8 jaar geleden overleden.
Ja, dit was een goed idee, vonden ook mijn vader en mijn broer. De videorecorder werd afgestoft, de gebruiksaanwijzing moest erbij gehaald worden om 'm werkend te krijgen, maar bij ons derde drankje gingen we van start.
Het verhaal van de film is niet spectaculair. De aaneenrijging van de 8mm filmpjes leverde familietafereeltjes op die ik waarschijnlijk met velen uit de opwaarts bewegende middenklase deel. Een uur lang beelden van vakanties in Terschelling en Frankrijk, kindjes in de bolderkar, broertje stoer aan het vliegeren; de eerste stapjes van mijn broer en ik als tevreden baby in de kinderwagen; kinderpartijtjes; oeps, verkeerde volgorde, nog de trouwerij van pappa en mamma; een verkleedfeestje; een straatbarbecue in de wel erg nieuwe nieuwbouwwijk; pril schaatsplezier op nog dubbele ijzers; beelden van onze hond, toen nog atletisch en dun; en aardig wat sneeuwpret. Lief mooi prettig, gelukkig.
Veel dingen die toen nog waren maar allang niet meer zijn. Ik blijf haken aan de voorspellers, details die hun schaduw of vreugde vooruitwerpen. Destijds zijn die details terloops opgenomen. Nu zijn het veelbetekenende vooruitwijzingen die het plot van familie Louterlog ontknopen. Elk fragment herbergt zulke voorspellers. In dit verhaal van hooguit een minuut bijvooorbeeld:
Mijn broer en ik liggen in een stapelbed in een vakantiehuisje. Hij is een jaar of 6 en ik een jaar of 4. Een jonge vrouw (wat een mooie vrouw was mijn moeder) wekt de kindertjes. Met de ene hand wrijft ze over de kinderbuikjes, in de ander heeft ze een sigaret. De kindertjes klimmen snel uit bed en zijn door het dolle. (Een oom van ons zou die ochtend om zes uur met een helicopter boven het huisje komen vliegen, speciaal voor ons). De kindertjes springen uitgelaten op het bed en mijn broer schuift onbehouwen de gordijnen opzij. De mooie vrouw kan nog net de brandende sigaret weghalen voor het jongetje zich brandt of de gordijnen vlamvatten (20 jaar later sterft mijn moeder aan longkanker, net als de helicopter-oom).
De avond leverde ook veel pret op. Mijn vader lachte R. en mij uit toen we afgelopen zomer zo'n bak voor op het dak van de auto hadden gekocht. We kregen onze vakantiespullen anders echt niet mee. Drie jaar geleden gingen we nog met een rugzak op vakantie, nu hadden we niet meer genoeg aan een grote auto. Nee, dan hij: 'als wij op vakantie gingen, pasten alle spullen voor het hele gezin in de Renault vijf'
Dat beeld is gelukkig vastgelegd. De oranje Renault vijf is gepakt. De imperial puilt over, puilt uit naar alle kanten. De lading wordt met elastiek en touwen bijelkaar gehouden. De hele auto is volgestouwd. De achterbak is tot het dak gevuld. Mijn moeder kan haar benen niet meer kwijt, daar staan tassen vol etenswaar. Wij zitten op de achterbank tussen emmertjes, slaapzakken en nog meer tassen. Tussen mijn broer en mij in staat een koffer. Onze voeten kunnen niet meer op de grond, daar liggen andere tassen. We hebben minimale bewegingsruimte en bij het zwaaien naar de cameraman zijn onze wangen tegen de autoruit gedrukt.
Ja hoor pap, bij ons paste vroeger alles in de Renault vijf. Vroeger paste alles.
Voor een Mooie Gelegenheid had mijn vader twee jaar geleden de hele familievoorraad 8mm filmpjes op video & cd-rom laten zetten. Uit dit familiekapitaal had hij een filmpje gecompileerdvan 10 minuten. Dat korte filmpje kende ik, maar het ruwe materiaal had ik nog nooit gezien.
Zaterdagavond, na het tweede wijntje (ik) en tweede biertje (mijn vader en broer) opperde ik, ehem, dat we die band wel eens konden gaan kijken. Of niet, zei ik er snel achteraan, want ik was bang dat mijn vader de last van deze video niet goed kon dragen met al die beelden van mijn stralende jonge moeder, nu alweer 8 jaar geleden overleden.
Ja, dit was een goed idee, vonden ook mijn vader en mijn broer. De videorecorder werd afgestoft, de gebruiksaanwijzing moest erbij gehaald worden om 'm werkend te krijgen, maar bij ons derde drankje gingen we van start.
Het verhaal van de film is niet spectaculair. De aaneenrijging van de 8mm filmpjes leverde familietafereeltjes op die ik waarschijnlijk met velen uit de opwaarts bewegende middenklase deel. Een uur lang beelden van vakanties in Terschelling en Frankrijk, kindjes in de bolderkar, broertje stoer aan het vliegeren; de eerste stapjes van mijn broer en ik als tevreden baby in de kinderwagen; kinderpartijtjes; oeps, verkeerde volgorde, nog de trouwerij van pappa en mamma; een verkleedfeestje; een straatbarbecue in de wel erg nieuwe nieuwbouwwijk; pril schaatsplezier op nog dubbele ijzers; beelden van onze hond, toen nog atletisch en dun; en aardig wat sneeuwpret. Lief mooi prettig, gelukkig.
Veel dingen die toen nog waren maar allang niet meer zijn. Ik blijf haken aan de voorspellers, details die hun schaduw of vreugde vooruitwerpen. Destijds zijn die details terloops opgenomen. Nu zijn het veelbetekenende vooruitwijzingen die het plot van familie Louterlog ontknopen. Elk fragment herbergt zulke voorspellers. In dit verhaal van hooguit een minuut bijvooorbeeld:
Mijn broer en ik liggen in een stapelbed in een vakantiehuisje. Hij is een jaar of 6 en ik een jaar of 4. Een jonge vrouw (wat een mooie vrouw was mijn moeder) wekt de kindertjes. Met de ene hand wrijft ze over de kinderbuikjes, in de ander heeft ze een sigaret. De kindertjes klimmen snel uit bed en zijn door het dolle. (Een oom van ons zou die ochtend om zes uur met een helicopter boven het huisje komen vliegen, speciaal voor ons). De kindertjes springen uitgelaten op het bed en mijn broer schuift onbehouwen de gordijnen opzij. De mooie vrouw kan nog net de brandende sigaret weghalen voor het jongetje zich brandt of de gordijnen vlamvatten (20 jaar later sterft mijn moeder aan longkanker, net als de helicopter-oom).
De avond leverde ook veel pret op. Mijn vader lachte R. en mij uit toen we afgelopen zomer zo'n bak voor op het dak van de auto hadden gekocht. We kregen onze vakantiespullen anders echt niet mee. Drie jaar geleden gingen we nog met een rugzak op vakantie, nu hadden we niet meer genoeg aan een grote auto. Nee, dan hij: 'als wij op vakantie gingen, pasten alle spullen voor het hele gezin in de Renault vijf'
Dat beeld is gelukkig vastgelegd. De oranje Renault vijf is gepakt. De imperial puilt over, puilt uit naar alle kanten. De lading wordt met elastiek en touwen bijelkaar gehouden. De hele auto is volgestouwd. De achterbak is tot het dak gevuld. Mijn moeder kan haar benen niet meer kwijt, daar staan tassen vol etenswaar. Wij zitten op de achterbank tussen emmertjes, slaapzakken en nog meer tassen. Tussen mijn broer en mij in staat een koffer. Onze voeten kunnen niet meer op de grond, daar liggen andere tassen. We hebben minimale bewegingsruimte en bij het zwaaien naar de cameraman zijn onze wangen tegen de autoruit gedrukt.
Ja hoor pap, bij ons paste vroeger alles in de Renault vijf. Vroeger paste alles.
