10/09/2003
Parijs (2)
Het is nogal wat, op je jong-dertigste jaar een oeuvre tentoonstelling in het mode mekka Niet een levende couturier was Viktor & Rolf voorgegaan met een tentoonstelling in het Louvre (zie ook sudsandsoda). Echt een prestatie en ik wilde dit graag meebeleven met Viktor (meestal gebruik ik alleen voorletters om personen aan te duiden, maar om hier nu van V. te spreken is nogal doorzichtig).
De opening van de tentoonstelling van Viktor & Rolf in het Louvre vergde degelijke voorbereiding, met als belangrijkste punt wat je als gewone sterveling in godsnaam aan moet naar het mode event van het jaar, waar mannequins, mode-ontwerpers, filmsterren, fotojournalisten en mode-groupies elkaar verdringen om binnen te komen. Deze vraag legde ik voor aan iemand die het kon weten. Hij kon maar een ding opnoemen uit mijn garderobe dat enigszins passend zou zijn: voor een goede gelegenheid in 2001 had ik al een cocktailjurkje bij Viktor & Rolf gekocht. Dat jurkje moest het dan maar worden. En schoenen met hakken die mijn actieradius danig negatief beinvloedden, maar wel mooi stonden.
Om 2100 precies stonden we aan de poort van het Louvre. Een groepje rijk uitziende vrij jonge mensen verdrongen zich nogal ordinair om naar binnen te mogen. De uitnodingingen werden minitieus gecontroleerd door de security mensen. Navraag leerde dat er voor shows van V&R ook al eens gevochten is. Ik had die uitnodinging wel ontvangen, maar had er geen waarde aan gehecht. Ik zou toch wel binnen kunnen komen, dacht ik zo. Maar dat was een naieve voorstelling van zaken. Ik had meer een opening van een plaatselijke galerie als referentie-kader, met zure wijn en blokjes kaas. Hier waren 2000 mensen uitgenodigd, en dan alleen het hipste van het hipste. En ik dan.
Eenmaal binnen kregen we meteen champange. Dat was ook de enige drank gedurende de hele avond. Op elke hoek stond een ober met een grote fles en als weermannetje kantelde die fles continu.
Ik wachtte op een toespraakje (van de directeur? van de staatssecretaris?) maar die kwam niet. Ook de begeleidende liedjes op de piano (van drs P? van een jazz combo) werden achterwege gelaten. In plaats daarvan begon het op een gegeven moment gewoon zo'n beetje. In de marmeren hal met hoge plafonds begon de stroom mensen in beweging te komen. Ik stond nog even aan de zijkant en kon het publiek zo goed monsteren.
Veel bijna smoezelig geklede mensen, met nog een brommerhelm aan de verschoten leren schooltas. Ik was gepikeerd. Had ik me daarvoor nu zo mooi aangekleed? Maar daar moest ik me niet op richten, 'dat is een fotograaf', werd mij dan verteld. Een ongelooflijke dichtheid mooie jongens. Mooi als in verzorgd, jong, weten-dat-je-mooi-bent, gestyleerd, verfijnd, tikkeltje verwijfd. Een derde groep bestond uit taarten van dames van een jaar of vijftig met heel exentrieke kleding die hen alleen maar lelijker maakte, en als toetje ook nog eens een kapsel in een raar strikje midden op het hoofd. Het leek alsof die vrouwen de hoop hadden opgegeven dat kleding hen mooier zou kunnen maken; dan maar radikaal lelijk-makende dingen aan alsof ik die pretentie niet meer heb. Die vrouwen zagen er ongelukkig uit. Het bleken de meest invloedrijke schrijvende journalisten ter wereld te zijn, werd mij ook weer handig ingefluisterd. En veel, heel veel mooie lange vrouwen, die zich schijnbaar niet hadden opgemaakt, alleen een beetje lipgloss misschien. Met zulke lange benen hoef je je nooit meer op te maken. Er waren ook mannen die geen mooie jongens meer waren. Ze waren gewoon bewust gekleed en gewoon homo. En dan al die cameraploegen. Continu was je wel ergens in beeld. Ik probeerde niet op zijn Hekkings te doen, maar of mijn poging om geheel neutraal te blijven doen is geslaagd, valt nog te bezien op Koreaanse/Japanse/ Chinese t.v.
De tentoonstelling was blijkbaar opeens geopend, zonder ceremonie. Op twee verdiepingen stond daar het werk van V&R. Flatscreens vertelden het verhaal, ipv de bordjes die normaal in musea hingen. Het was schimmig donker waardoor de kleding prachtig uitkwam. Bij een vitrine maakte mijn hart een sprongetje: dat is mijn jurk! Daar staat mijn jurk!! Eenzelfde jurk die ik die avond aanhad, werd tentoongesteld. Kinderlijk enthousiast werd ik daarvan en wilde iedereen wel hard in zijn sleutelbeen prikken. Zie je dat? Zie je dat? Heb je dat gezien?
Met elke vitrine werd ik trotser. Die Viktor heeft dat toch maar allemaal klaargespeeld, na heel veel opofferingen en grenzeloze ambitie. En heel hard werken. Knap. Mooi.
Lopend langs de vitrine ving ik wel eens wat op. Een museumdirecteur prees 'de leesbaarheid van de tentoonstelling'. Een ander, sikje, donkere bril, bruin rib jasje, knikte instemmend. De 'lijn van het oeuvre werd goed zichtbaar, en wat zo knap is, ze hebben ook de vloeibaarheid benut'. En de belichting was ook knap. Mijn reisgezel werd gevraagd wie het licht had gedaan.
De tentoonstelling was mooi, maar al gauw verplaatste het zwaartepunt zich naar de enorme hal waar, in tegenstelling tot de tentoonstellingsruimte, gedronken mocht worden. Er werd in een tempo gezopen dat ik sinds mijn studententijd niet meer had meegemaakt. En, anders dan de provinciale openingen die ik had meegemaakt, waren er geen blokjes kaas of cervelaat. Alleen maar champagne. Het resultaat laat zich raden. Vrijwel alle gasten in liederlijke toestand. Aan het einde van de avond heb ik meerdere dunne lange meisjes zien omvallen, bijna in slow motion.
Ondanks de drank, wilde het maar niet echt uitbundig gezellig worden. Het bleef gecontroleerd. Had het ermee te maken dat mensen niet hingen tegen de pilaar, maar eerder poseerden? Zelden hoorde ik een bulderlach of een schaterende lach. Glimlachjes, maar wel in model.
Ik liep weer naar een kruispunt van wegen omdat daar de champagne mannen als fonteinen waren opgesteld. Ik vulde de glazen bij, terwijl ik door een jonge man werd aangesproken. Werkte ik nog steeds voor Elle? Was dit de versiertruc op zo'n feest? Ik deed mee met deze man en sjanste een beetje. We kwamen uiteindelijk toch bij watermanagement terecht.
Ik feliciteerde de moeder van Viktor. Ze was apetrots, terecht natuurlijk. Ze informeerde ook nog naar mijn thuisfront. Ja, Lena was alweer meer dan 7 maanden. Ik zei dat het een heel mooi meisje was (en dat is ook zo). Maar om niet al te opschepperig over te komen, voegde ik eraan toe dat ik dat alleen maar durfde te zeggen omdat ze helemaal op R. leek en niets van mij had. De moeder suste mij: 'schoonheid zit van binnen hoor'. En dat terwijl ik met net zo mooi voelde in die jurk.
Het feest eindigde zoals het was begonnen, geruisloos. Bij de uitgang kreeg je een boekwerk mee van V&R, blijkbaar een gewild object (liet ik me ook weer vertellen 'hier gaat het dus om'). Met het boek van V & R als trophee onder de arm zijn we nog ergens wat gaan drinken. De bar zat vol mooie, rijke, gesoigneerde mensen. Opzichtig hadden ze hun exemplaar van het boek van V&R voor hen op de bar gelegd. Wij werden ook gekeurd. De blik bleef niet hangen bij de borsten, maar bij het boek van V&R. We werden goedgekeurd. Zo zie je maar weer, schoonheid zit van binnen.
Het is nogal wat, op je jong-dertigste jaar een oeuvre tentoonstelling in het mode mekka Niet een levende couturier was Viktor & Rolf voorgegaan met een tentoonstelling in het Louvre (zie ook sudsandsoda). Echt een prestatie en ik wilde dit graag meebeleven met Viktor (meestal gebruik ik alleen voorletters om personen aan te duiden, maar om hier nu van V. te spreken is nogal doorzichtig).
De opening van de tentoonstelling van Viktor & Rolf in het Louvre vergde degelijke voorbereiding, met als belangrijkste punt wat je als gewone sterveling in godsnaam aan moet naar het mode event van het jaar, waar mannequins, mode-ontwerpers, filmsterren, fotojournalisten en mode-groupies elkaar verdringen om binnen te komen. Deze vraag legde ik voor aan iemand die het kon weten. Hij kon maar een ding opnoemen uit mijn garderobe dat enigszins passend zou zijn: voor een goede gelegenheid in 2001 had ik al een cocktailjurkje bij Viktor & Rolf gekocht. Dat jurkje moest het dan maar worden. En schoenen met hakken die mijn actieradius danig negatief beinvloedden, maar wel mooi stonden.
Om 2100 precies stonden we aan de poort van het Louvre. Een groepje rijk uitziende vrij jonge mensen verdrongen zich nogal ordinair om naar binnen te mogen. De uitnodingingen werden minitieus gecontroleerd door de security mensen. Navraag leerde dat er voor shows van V&R ook al eens gevochten is. Ik had die uitnodinging wel ontvangen, maar had er geen waarde aan gehecht. Ik zou toch wel binnen kunnen komen, dacht ik zo. Maar dat was een naieve voorstelling van zaken. Ik had meer een opening van een plaatselijke galerie als referentie-kader, met zure wijn en blokjes kaas. Hier waren 2000 mensen uitgenodigd, en dan alleen het hipste van het hipste. En ik dan.
Eenmaal binnen kregen we meteen champange. Dat was ook de enige drank gedurende de hele avond. Op elke hoek stond een ober met een grote fles en als weermannetje kantelde die fles continu.
Ik wachtte op een toespraakje (van de directeur? van de staatssecretaris?) maar die kwam niet. Ook de begeleidende liedjes op de piano (van drs P? van een jazz combo) werden achterwege gelaten. In plaats daarvan begon het op een gegeven moment gewoon zo'n beetje. In de marmeren hal met hoge plafonds begon de stroom mensen in beweging te komen. Ik stond nog even aan de zijkant en kon het publiek zo goed monsteren.
Veel bijna smoezelig geklede mensen, met nog een brommerhelm aan de verschoten leren schooltas. Ik was gepikeerd. Had ik me daarvoor nu zo mooi aangekleed? Maar daar moest ik me niet op richten, 'dat is een fotograaf', werd mij dan verteld. Een ongelooflijke dichtheid mooie jongens. Mooi als in verzorgd, jong, weten-dat-je-mooi-bent, gestyleerd, verfijnd, tikkeltje verwijfd. Een derde groep bestond uit taarten van dames van een jaar of vijftig met heel exentrieke kleding die hen alleen maar lelijker maakte, en als toetje ook nog eens een kapsel in een raar strikje midden op het hoofd. Het leek alsof die vrouwen de hoop hadden opgegeven dat kleding hen mooier zou kunnen maken; dan maar radikaal lelijk-makende dingen aan alsof ik die pretentie niet meer heb. Die vrouwen zagen er ongelukkig uit. Het bleken de meest invloedrijke schrijvende journalisten ter wereld te zijn, werd mij ook weer handig ingefluisterd. En veel, heel veel mooie lange vrouwen, die zich schijnbaar niet hadden opgemaakt, alleen een beetje lipgloss misschien. Met zulke lange benen hoef je je nooit meer op te maken. Er waren ook mannen die geen mooie jongens meer waren. Ze waren gewoon bewust gekleed en gewoon homo. En dan al die cameraploegen. Continu was je wel ergens in beeld. Ik probeerde niet op zijn Hekkings te doen, maar of mijn poging om geheel neutraal te blijven doen is geslaagd, valt nog te bezien op Koreaanse/Japanse/ Chinese t.v.
De tentoonstelling was blijkbaar opeens geopend, zonder ceremonie. Op twee verdiepingen stond daar het werk van V&R. Flatscreens vertelden het verhaal, ipv de bordjes die normaal in musea hingen. Het was schimmig donker waardoor de kleding prachtig uitkwam. Bij een vitrine maakte mijn hart een sprongetje: dat is mijn jurk! Daar staat mijn jurk!! Eenzelfde jurk die ik die avond aanhad, werd tentoongesteld. Kinderlijk enthousiast werd ik daarvan en wilde iedereen wel hard in zijn sleutelbeen prikken. Zie je dat? Zie je dat? Heb je dat gezien?
Met elke vitrine werd ik trotser. Die Viktor heeft dat toch maar allemaal klaargespeeld, na heel veel opofferingen en grenzeloze ambitie. En heel hard werken. Knap. Mooi.
Lopend langs de vitrine ving ik wel eens wat op. Een museumdirecteur prees 'de leesbaarheid van de tentoonstelling'. Een ander, sikje, donkere bril, bruin rib jasje, knikte instemmend. De 'lijn van het oeuvre werd goed zichtbaar, en wat zo knap is, ze hebben ook de vloeibaarheid benut'. En de belichting was ook knap. Mijn reisgezel werd gevraagd wie het licht had gedaan.
De tentoonstelling was mooi, maar al gauw verplaatste het zwaartepunt zich naar de enorme hal waar, in tegenstelling tot de tentoonstellingsruimte, gedronken mocht worden. Er werd in een tempo gezopen dat ik sinds mijn studententijd niet meer had meegemaakt. En, anders dan de provinciale openingen die ik had meegemaakt, waren er geen blokjes kaas of cervelaat. Alleen maar champagne. Het resultaat laat zich raden. Vrijwel alle gasten in liederlijke toestand. Aan het einde van de avond heb ik meerdere dunne lange meisjes zien omvallen, bijna in slow motion.
Ondanks de drank, wilde het maar niet echt uitbundig gezellig worden. Het bleef gecontroleerd. Had het ermee te maken dat mensen niet hingen tegen de pilaar, maar eerder poseerden? Zelden hoorde ik een bulderlach of een schaterende lach. Glimlachjes, maar wel in model.
Ik liep weer naar een kruispunt van wegen omdat daar de champagne mannen als fonteinen waren opgesteld. Ik vulde de glazen bij, terwijl ik door een jonge man werd aangesproken. Werkte ik nog steeds voor Elle? Was dit de versiertruc op zo'n feest? Ik deed mee met deze man en sjanste een beetje. We kwamen uiteindelijk toch bij watermanagement terecht.
Ik feliciteerde de moeder van Viktor. Ze was apetrots, terecht natuurlijk. Ze informeerde ook nog naar mijn thuisfront. Ja, Lena was alweer meer dan 7 maanden. Ik zei dat het een heel mooi meisje was (en dat is ook zo). Maar om niet al te opschepperig over te komen, voegde ik eraan toe dat ik dat alleen maar durfde te zeggen omdat ze helemaal op R. leek en niets van mij had. De moeder suste mij: 'schoonheid zit van binnen hoor'. En dat terwijl ik met net zo mooi voelde in die jurk.
Het feest eindigde zoals het was begonnen, geruisloos. Bij de uitgang kreeg je een boekwerk mee van V&R, blijkbaar een gewild object (liet ik me ook weer vertellen 'hier gaat het dus om'). Met het boek van V & R als trophee onder de arm zijn we nog ergens wat gaan drinken. De bar zat vol mooie, rijke, gesoigneerde mensen. Opzichtig hadden ze hun exemplaar van het boek van V&R voor hen op de bar gelegd. Wij werden ook gekeurd. De blik bleef niet hangen bij de borsten, maar bij het boek van V&R. We werden goedgekeurd. Zo zie je maar weer, schoonheid zit van binnen.
