10/27/2003
Het circus, de bosjesneger en de zwepenzwierder
Precies om 2 uur begon de voorstelling. Een vette roffel van het orkest, een dikke directeur met een microfoon. Het feest bij Circus Renz kon beginnen. Een lilliputter op clownsschoenen opende de middag. Het publiek deed niet moeilijk en klapte en lachte wanneer de clown dat aangaf. De meegaandheid van het publiek was lekker. Moeten ze ook eens in de schouwburg doen.
Veel was sinds mijn laatste circus bezoek, zo'n 25 jaar geleden, hetzelfde gebleven. Er was de trapeze, de acrobaten, de paarden, de dompteuse met heuse tijgers, een olifant en zo nog wat. De vrouwen waren adembenemend ordinair. Veel tijgerprintjes, indianenkralen en kettingen die op ingenieuze wijze aan de string waren bevestigd. De mannen waren sterk maar allemaal een tikkeltje dik.
Door hun uitdossingen zag je bijna niet hoeveel dubbelrollen zij vervulden. Zo bleek bij precieze bestudering de poepopruimer bij het olifantennummer de jongleur van twee nummers terug te zijn, en trouwens ook de hulp van de koorddanser. Later zagen we hem in overall helpen met het circus afbreken.
Ik denk dat Herman Renz in interviews zegt dat 'hij met zijn tijd is meegegaan'. Hij heeft een samba/zweep act uit Argentinie, 'het land van de steaks en van Maxima'. Twee mooie mannen en een vrouw laten zwepen met balletjes aan de uiteinden vervaarlijk knallen, daarbij ritmisch klakkend met hun laarzen. De zwepen zwiepen rakelings langs, tussen, over de andere twee performers. Maar dat was niet mijn grootste angst. De hoofdzweepman had lang haar. Ik zat op het puntje van mijn stoel omdat ik bang was dat zijn lange haren verstrikt zouden raken in de rondraaiende zwepen. Het had wel iets sensueels, hoe hij klakte met zijn hakken, zwierde met zijn haren en ondertussen met veel kracht en controle de zwepen liet knallen.
Herman Renz heeft meer eigentijdse nummers. De acrobaten kwamen uit Ghana. ze droegen een lendedoekje van tijgerprint en om hun nek kralenkettingen. Een bejaarde vrouw achter mij onderwees haar kleinzoon: 'kijk, dat zijn bosnegers'.
Het summum van de middag was, blijkens het onhophoudelijk gejoel van de kinderen, de poepende olifant. Daar kan geen trapezewerker of rollende tijger tegenop.
Op een gegeven moment werd het Lena teveel en ik ging een ommetje rondom de circustent maken met haar. Ik kwam de sensuele zwepenzwierder backstage tegen. Zijn lange haren had hij in een staart gebonden, als een demonstrerende hippie. Hij liep op slippers en veegde zijn voeten grondig alvorens hij zijn grote caravan met dubbele vitrages binnen wilde gaan. Er bleef niets over van de spannende act. De zwepenzwierder was ook maar een huisvader die zijn caravan netjes wilde houden en pantoffels wel lekker vond zitten.
Ik moest denken aan die keren dat ik als tiener helemaal wild was van mijn ski-leraar. Als je je idool per ongeluk tegenkwam zonder spiegelende zonnebril en in zijn gewone kleren, bleek de blitse pistekoning opeens een boerenpummel. Zoiets gebeurde hier ook.
Toch maakte ik een praatje, al was het maar om mijn drie woorden spaans met hem te oefenen.
Bij de grande finale kwam iedereen nog eens terug in Argentijnse, Egyptische, jungle en ander fantasie-uitdossing. De Argentijnse zwepenkoning had zijn haren weer los. Hij kreeg mij in het vizier en ik kreeg een kushand en een knipoog van hem. Wel leuk, maar te laat. Het werkte niet meer. Ik bleef die hippie op slippers zien.
Je moet niet backstage willen. Bij een circus niet en nergens niet.
Precies om 2 uur begon de voorstelling. Een vette roffel van het orkest, een dikke directeur met een microfoon. Het feest bij Circus Renz kon beginnen. Een lilliputter op clownsschoenen opende de middag. Het publiek deed niet moeilijk en klapte en lachte wanneer de clown dat aangaf. De meegaandheid van het publiek was lekker. Moeten ze ook eens in de schouwburg doen.
Veel was sinds mijn laatste circus bezoek, zo'n 25 jaar geleden, hetzelfde gebleven. Er was de trapeze, de acrobaten, de paarden, de dompteuse met heuse tijgers, een olifant en zo nog wat. De vrouwen waren adembenemend ordinair. Veel tijgerprintjes, indianenkralen en kettingen die op ingenieuze wijze aan de string waren bevestigd. De mannen waren sterk maar allemaal een tikkeltje dik.
Door hun uitdossingen zag je bijna niet hoeveel dubbelrollen zij vervulden. Zo bleek bij precieze bestudering de poepopruimer bij het olifantennummer de jongleur van twee nummers terug te zijn, en trouwens ook de hulp van de koorddanser. Later zagen we hem in overall helpen met het circus afbreken.
Ik denk dat Herman Renz in interviews zegt dat 'hij met zijn tijd is meegegaan'. Hij heeft een samba/zweep act uit Argentinie, 'het land van de steaks en van Maxima'. Twee mooie mannen en een vrouw laten zwepen met balletjes aan de uiteinden vervaarlijk knallen, daarbij ritmisch klakkend met hun laarzen. De zwepen zwiepen rakelings langs, tussen, over de andere twee performers. Maar dat was niet mijn grootste angst. De hoofdzweepman had lang haar. Ik zat op het puntje van mijn stoel omdat ik bang was dat zijn lange haren verstrikt zouden raken in de rondraaiende zwepen. Het had wel iets sensueels, hoe hij klakte met zijn hakken, zwierde met zijn haren en ondertussen met veel kracht en controle de zwepen liet knallen.
Herman Renz heeft meer eigentijdse nummers. De acrobaten kwamen uit Ghana. ze droegen een lendedoekje van tijgerprint en om hun nek kralenkettingen. Een bejaarde vrouw achter mij onderwees haar kleinzoon: 'kijk, dat zijn bosnegers'.
Het summum van de middag was, blijkens het onhophoudelijk gejoel van de kinderen, de poepende olifant. Daar kan geen trapezewerker of rollende tijger tegenop.
Op een gegeven moment werd het Lena teveel en ik ging een ommetje rondom de circustent maken met haar. Ik kwam de sensuele zwepenzwierder backstage tegen. Zijn lange haren had hij in een staart gebonden, als een demonstrerende hippie. Hij liep op slippers en veegde zijn voeten grondig alvorens hij zijn grote caravan met dubbele vitrages binnen wilde gaan. Er bleef niets over van de spannende act. De zwepenzwierder was ook maar een huisvader die zijn caravan netjes wilde houden en pantoffels wel lekker vond zitten.
Ik moest denken aan die keren dat ik als tiener helemaal wild was van mijn ski-leraar. Als je je idool per ongeluk tegenkwam zonder spiegelende zonnebril en in zijn gewone kleren, bleek de blitse pistekoning opeens een boerenpummel. Zoiets gebeurde hier ook.
Toch maakte ik een praatje, al was het maar om mijn drie woorden spaans met hem te oefenen.
Bij de grande finale kwam iedereen nog eens terug in Argentijnse, Egyptische, jungle en ander fantasie-uitdossing. De Argentijnse zwepenkoning had zijn haren weer los. Hij kreeg mij in het vizier en ik kreeg een kushand en een knipoog van hem. Wel leuk, maar te laat. Het werkte niet meer. Ik bleef die hippie op slippers zien.
Je moet niet backstage willen. Bij een circus niet en nergens niet.
