10/05/2003
Bach enzo
Als ik alleen ben, zet ik vaak Jan Garbarek's Officium op, waarin Jan op zijn tenor saxofoon meetoetert met de 16e eeuwse gregoriaanse muziek van Christobal de Morales. Meetoeteren is eigenlijk het verkeerde woord. Hij gaat er dwars tegenin.
Ik ben realistisch en heb alle redenen om mijn eigen smaak te wantrouwen. Ik ben niet met smaak opgevoed en ik ben te lui om me te verdiepen in goede muziek. Ik vermoed dat kenners Officium kitsch vinden.
Nu kwam er vandaag weer een ongebruikelijke combinatie op mijn pad. Dit keer geen tenor sax met gregoriaans, maar toch. Bij mijn favoriete boekhandel vh Van Gennep in Rotterdam lag daar de cd Bach- Bukowski. Willem van Ekeren heeft gedichten van Charles Bukowski op muziek gezet. En wat voor muziek: dat wolhl Temperierte Klavier van Bach. Dus.
Na 1x luisteren: de muziek wint er niets mee. Het zijn vooral de gedichten die zo mooier uitkomen dan in een gewone voordracht. En de gedichten van Bukowski verdienen het om mooi uit te komen.
Het is misschien verrassend, maar Bach vormt een mooie combinatie met Bukowski. De gedichten van Bukowski zijn rauw. Soms cynisch, altijd zonder pretenties en zonder illusies.
The aliens
you may not believe it
but there are people who go through
life
with very little friction
or distress.
they dress well
eat well
sleep
well.
they
are contented
with their family
life.
(...)
you may not believe it but
such people do
exist.
but I
am not
one of them.
(...)
En waarom passen deze gedichten nu mooi op de muziek van Bach? Omdat de grondtoon van Bach altijd mededogen is. R. wees me daar laatst op. Hij belde vanuit een rumoerig cafe uit de Oekraine. We moesten het kort houden, maar een ding moest hij nog wel kwijt. De nacht ervoor had hij REM (Automatic for the people) en Bach achterelkaar geluisterd op zijn discman. Verrassend genoeg beten die twee elkaar niet. Bach versterkte zelfs de sfeer van REM. R's waarneming: beiden gaat het om mededogen.
Met Bach's sereen mededogen wordt Bukowski's dichtheid van desillusie en cynisme dragelijk, zonder dat het echt mooi wordt. Dragelijk, meer niet. En dat is precies goed.
Als ik alleen ben, zet ik vaak Jan Garbarek's Officium op, waarin Jan op zijn tenor saxofoon meetoetert met de 16e eeuwse gregoriaanse muziek van Christobal de Morales. Meetoeteren is eigenlijk het verkeerde woord. Hij gaat er dwars tegenin.
Ik ben realistisch en heb alle redenen om mijn eigen smaak te wantrouwen. Ik ben niet met smaak opgevoed en ik ben te lui om me te verdiepen in goede muziek. Ik vermoed dat kenners Officium kitsch vinden.
Nu kwam er vandaag weer een ongebruikelijke combinatie op mijn pad. Dit keer geen tenor sax met gregoriaans, maar toch. Bij mijn favoriete boekhandel vh Van Gennep in Rotterdam lag daar de cd Bach- Bukowski. Willem van Ekeren heeft gedichten van Charles Bukowski op muziek gezet. En wat voor muziek: dat wolhl Temperierte Klavier van Bach. Dus.
Na 1x luisteren: de muziek wint er niets mee. Het zijn vooral de gedichten die zo mooier uitkomen dan in een gewone voordracht. En de gedichten van Bukowski verdienen het om mooi uit te komen.
Het is misschien verrassend, maar Bach vormt een mooie combinatie met Bukowski. De gedichten van Bukowski zijn rauw. Soms cynisch, altijd zonder pretenties en zonder illusies.
The aliens
you may not believe it
but there are people who go through
life
with very little friction
or distress.
they dress well
eat well
sleep
well.
they
are contented
with their family
life.
(...)
you may not believe it but
such people do
exist.
but I
am not
one of them.
(...)
En waarom passen deze gedichten nu mooi op de muziek van Bach? Omdat de grondtoon van Bach altijd mededogen is. R. wees me daar laatst op. Hij belde vanuit een rumoerig cafe uit de Oekraine. We moesten het kort houden, maar een ding moest hij nog wel kwijt. De nacht ervoor had hij REM (Automatic for the people) en Bach achterelkaar geluisterd op zijn discman. Verrassend genoeg beten die twee elkaar niet. Bach versterkte zelfs de sfeer van REM. R's waarneming: beiden gaat het om mededogen.
Met Bach's sereen mededogen wordt Bukowski's dichtheid van desillusie en cynisme dragelijk, zonder dat het echt mooi wordt. Dragelijk, meer niet. En dat is precies goed.
