9/12/2003
Zijwielen
Wat zou mijn moeder hebben genoten van Lena. Ja, rare naam, maar een heel mooi meisje. Als ik mijn vader nu weer een recente foto van het droommeisje stuur, zegt hij: 'nog meer foto's?' Ik weet het zeker: mijn moeder zou de foto's meezeulen in haar boodschappentas die dienstdeed als handtas. Iedereen kreeg ze te zien, al zou ze de kleinkinderen weleens door de war halen, want haar brilleglazen leken wel op de vaseline lenzen van David Hamilton. En natuurlijk, de hoekjes van de foto's zouden slijten, de mooiste zouden dubbelknakken want ze deed niet aan fotoboeken of fotomapjes. Voor mijn babyfoto's had ze wel een rose album aangeschaft. Ze heeft zelfs vijf foto's ingeplakt, maar de rest van de foto's zijn in schoenendozen beland (de eerste jaren) en daarna heeft ze de vakantiefoto's, klassefoto's, bruidsmeisjefoto's, mijn enige foto als 'fotomodel' gewoon los op de groeiende stapel in de bovenste lade van de kast gelegd. Misschien zou een pasfoto van Lena in haar levensgrote portemonnee zijn beland. Ik zie 'm weer voor me, die vuurrode portemonne met het formaat van een spelcomputer met talloze vakken, ritsen en sleuven. Die portemonnee zou hebben kunnen dienen als gereedschap van een ervaren marktkoopman.
Wat denk ik vaak aan mijn moeder de laatste dagen.
Zoals die keer dat mijn fiets was gestolen. Ik was een tiener en had 'm op slot gezet, eerlijk waar. Een week later komt mijn moeder bij het winkelcentrum. Ze ziet mijn gestolen fiets voor de slager staan. Ze loopt briesend naar binnen: 'van wie is die fiets daar?'. Een pukkelige slagersleerling blijkt de eigenaar te zijn. 'Jij hebt die fiets gestolen. Geef hier die sleutel!'. Mijn moeder loopt een fiets aan elke hand naar huis en toont trots de herwonnen buit aan mij. 'Daar is je fiets weer' 'Mamma, dat is mijn fiets niet'. De nieuwe fiets leek ook niet een beetje op het gestolen exemplaar: het had een andere kleur en was van een ander merk. Mijn moeder was geenszins uit het lood geslagen: 'nou, je hebt in ieder geval weer een fiets.'
Of hoe ze fietste. Ze tartte de zwaartekracht. Als een koningin zo rechtop ('is beter voor mijn rug'). De boodschappentas maat Zwitserland stak half uit de fietstas, die wellicht was verkocht met de aanprijzing 'tijdloos'. Inderdaad, zo kocht je ze niet meer. Mijn moeder fietste zó langzaam, dat het leek of zij ieder moment kon omvallen. Nooit heb ik iemand zo langzaam zien fietsen als mijn moeder en met het verstrijken der jaren ging het alleen maar langzamer. Ik hoop maar dat de engelen zijwieltjes in voorraad houden.
Wat zou mijn moeder hebben genoten van Lena. Ja, rare naam, maar een heel mooi meisje. Als ik mijn vader nu weer een recente foto van het droommeisje stuur, zegt hij: 'nog meer foto's?' Ik weet het zeker: mijn moeder zou de foto's meezeulen in haar boodschappentas die dienstdeed als handtas. Iedereen kreeg ze te zien, al zou ze de kleinkinderen weleens door de war halen, want haar brilleglazen leken wel op de vaseline lenzen van David Hamilton. En natuurlijk, de hoekjes van de foto's zouden slijten, de mooiste zouden dubbelknakken want ze deed niet aan fotoboeken of fotomapjes. Voor mijn babyfoto's had ze wel een rose album aangeschaft. Ze heeft zelfs vijf foto's ingeplakt, maar de rest van de foto's zijn in schoenendozen beland (de eerste jaren) en daarna heeft ze de vakantiefoto's, klassefoto's, bruidsmeisjefoto's, mijn enige foto als 'fotomodel' gewoon los op de groeiende stapel in de bovenste lade van de kast gelegd. Misschien zou een pasfoto van Lena in haar levensgrote portemonnee zijn beland. Ik zie 'm weer voor me, die vuurrode portemonne met het formaat van een spelcomputer met talloze vakken, ritsen en sleuven. Die portemonnee zou hebben kunnen dienen als gereedschap van een ervaren marktkoopman.
Wat denk ik vaak aan mijn moeder de laatste dagen.
Zoals die keer dat mijn fiets was gestolen. Ik was een tiener en had 'm op slot gezet, eerlijk waar. Een week later komt mijn moeder bij het winkelcentrum. Ze ziet mijn gestolen fiets voor de slager staan. Ze loopt briesend naar binnen: 'van wie is die fiets daar?'. Een pukkelige slagersleerling blijkt de eigenaar te zijn. 'Jij hebt die fiets gestolen. Geef hier die sleutel!'. Mijn moeder loopt een fiets aan elke hand naar huis en toont trots de herwonnen buit aan mij. 'Daar is je fiets weer' 'Mamma, dat is mijn fiets niet'. De nieuwe fiets leek ook niet een beetje op het gestolen exemplaar: het had een andere kleur en was van een ander merk. Mijn moeder was geenszins uit het lood geslagen: 'nou, je hebt in ieder geval weer een fiets.'
Of hoe ze fietste. Ze tartte de zwaartekracht. Als een koningin zo rechtop ('is beter voor mijn rug'). De boodschappentas maat Zwitserland stak half uit de fietstas, die wellicht was verkocht met de aanprijzing 'tijdloos'. Inderdaad, zo kocht je ze niet meer. Mijn moeder fietste zó langzaam, dat het leek of zij ieder moment kon omvallen. Nooit heb ik iemand zo langzaam zien fietsen als mijn moeder en met het verstrijken der jaren ging het alleen maar langzamer. Ik hoop maar dat de engelen zijwieltjes in voorraad houden.
