9/01/2003
Vrijdagmiddag begon ik met kinderchampagne tijdens een feestje op de creche en ik sloot de dag af met wat nachtelijke margaritha's bij een vriend die ik om een of andere reden hardnekkig collega blijf noemen.
Op het margaritha-feest was ik de enige met een kindje. Het was een nieuwe ervaring voor mij om tussen allemaal mensen op een feestje te zitten die niets van dat kindergedoe begrijpen. Dat parallele universum van kinderloze mensen, waar ik tot een half jaar geleden deel van uitmaakte, bestaat dus nog steeds. Ik was weer even los van moeder-van en gewoon weer mezelf zonder aanhang. Dat droeg bij aan de roes.
Een enkeling waagde zich nog wel aan een tip over het ouder-zijn en sloeg natuurlijk de plank volledig mis. Vooral bij de vraag waar ik nu toch zo druk mee was, schoot ik in de lach. Speciaal voor de kinderlozen een dagje uit het leven van een jonge moeder:
Sinds gisteren ben ik dan weer vrouw-alleen voor een weekje. Manlief is in een buitenland. Het leek even verleidelijk om binnen te gaan sikkeneuren. Het regende onophoudelijk, ik was niet fit en dan is het meteen mis als het anders loopt dan gepland. En het liep anders dan gepland.
Lena werd om 5.30 wakker. Ik hield haar na het voeden bij mij in bed en kon het zo nog rekken tot 07.00 uur, maar toen lag ze toch echt kraaiend op me en bewerkte met haar scherpe nageltjes mijn neusschot, mijn ogen en mijn tandvlees. Ze lag volop te dadadbababmummmmen en daarbij is het onmogelijk om niet vrolijk te worden. Ik sta op en kleed Lena aan. Beneden krijg ik nauwelijks de kans om te ontbijten en mijn thee te drinken: ze vindt het wel leuk om te 'spelen', maar moet dan wel geentertaind worden. Als ik me van haar afdraai dreint ze en daar ben ik nog steeds niet tegen gehard. Op zondagmorgen 07.15 uur lig dus ik naast haar op de mat spelletjes te doen en zing ik 'klap eens in de handjes'. Lena kraait van plezier. Normaal stond ik op zondagen nooit voor elven op en nu lig ik daar vrolijk en actief te zijn op een bijna nachtelijk tijdstip.
Dan ruik ik wat. 'Heb jij gepoept?', vraag ik nog lachend. Lena lacht als antwoord voluit terug en hapt naar adem voor een nieuwe lachbui. Ik leg haar op het aankleedkussen en de poep lijkt uit haar oren te komen. Poep aan het rompertje, poep aan het truitje, poep aan haar spijkerbroekje, poep aan het aankleedkussen. Ik probeer haar zo min mogelijk in te smeren met de poep en probeer het rompertje voorzichtig te verwijderen. Dat lukt maar gedeeltelijk. Als ik het rompertje over haar hoofd sjor, trek ik een poepspoor over de zijkant van haar gezichtje. Ondertussen trappelt Lena met haar voetjes en haalt haar voetje vol door de poepluier, die ik natuurlijk buiten bereik had moeten leggen. Lena weer uitgekleed, in badje gedaan, nieuwe kleren aan, poep uit de kleertjes gespoeld, wasmachine aan.
Tijd voor een hapje. Dit keer stonden worteltjes op het programma. Lena hapt gulzig en dat maakt me ook weer vrolijk. Vol verwachting doet ze haar mondje open en elk lepeltje is hap-slik weg. Weer die opgensperde mond. Ondertussen stopt ze haar handje in haar mond. Alle vingertjes zijn oranje. Die smeert ze dan weer af aan de stoffen bekleding van het stoeltje, haar broek en haar truitje. Ze haalt haar handje door haar gezicht en de wortels zitten tot aan haar wenkbrauwen. Dan moet ze met volle mond niezen en hoesten tegelijk. Ik zit onder de oranje spikkels en de onverbetelijke vrolijkheid van Lena maakt dat ik nog steeds kan lachen om Lena en om mezelf. Oranje spikkels van de boekenkast en de tv gebikt, Lena schone kleren aan en ik doe ook maar iets anders aan.
Na een tijdje krijgt Lena weer een flesje. Drinkt ze gulzig op, waarschijnlijk iets te gulzig. Als ik haar op de arm neem om te boeren, spuugt ze een grote golf zo in mijn decollete. De zure melk trekt een glibberig spoor van mijn hals naar beneden en blijft hangen in mijn schone bh. En zure melk stinkt. Tijd voor setje nr3.
Op dat moment wilde ik eigenlijk mijn hoofd in de schoot leggen. Ik was nog moe van de twee nachten ervoor. Maar dat kan niet, vind ik. In je eentje een beetje lopen grauwen kan nog wel, maar met een kindje dat er niets aan kan doen, wordt het een ander verhaal. Toch maar m'n hippe pak aan en even koffiedrinken bij Rotown. De wandeling doet mij en Lena goed. Ze glimlacht de hele weg van oor tot oor met af en toe een kraai van plezier. En veel dadadapapapapawawamummm en brrrr.
Dus daar ben ik dan zo'n beetje druk mee, zeg maar.
Op het margaritha-feest was ik de enige met een kindje. Het was een nieuwe ervaring voor mij om tussen allemaal mensen op een feestje te zitten die niets van dat kindergedoe begrijpen. Dat parallele universum van kinderloze mensen, waar ik tot een half jaar geleden deel van uitmaakte, bestaat dus nog steeds. Ik was weer even los van moeder-van en gewoon weer mezelf zonder aanhang. Dat droeg bij aan de roes.
Een enkeling waagde zich nog wel aan een tip over het ouder-zijn en sloeg natuurlijk de plank volledig mis. Vooral bij de vraag waar ik nu toch zo druk mee was, schoot ik in de lach. Speciaal voor de kinderlozen een dagje uit het leven van een jonge moeder:
Sinds gisteren ben ik dan weer vrouw-alleen voor een weekje. Manlief is in een buitenland. Het leek even verleidelijk om binnen te gaan sikkeneuren. Het regende onophoudelijk, ik was niet fit en dan is het meteen mis als het anders loopt dan gepland. En het liep anders dan gepland.
Lena werd om 5.30 wakker. Ik hield haar na het voeden bij mij in bed en kon het zo nog rekken tot 07.00 uur, maar toen lag ze toch echt kraaiend op me en bewerkte met haar scherpe nageltjes mijn neusschot, mijn ogen en mijn tandvlees. Ze lag volop te dadadbababmummmmen en daarbij is het onmogelijk om niet vrolijk te worden. Ik sta op en kleed Lena aan. Beneden krijg ik nauwelijks de kans om te ontbijten en mijn thee te drinken: ze vindt het wel leuk om te 'spelen', maar moet dan wel geentertaind worden. Als ik me van haar afdraai dreint ze en daar ben ik nog steeds niet tegen gehard. Op zondagmorgen 07.15 uur lig dus ik naast haar op de mat spelletjes te doen en zing ik 'klap eens in de handjes'. Lena kraait van plezier. Normaal stond ik op zondagen nooit voor elven op en nu lig ik daar vrolijk en actief te zijn op een bijna nachtelijk tijdstip.
Dan ruik ik wat. 'Heb jij gepoept?', vraag ik nog lachend. Lena lacht als antwoord voluit terug en hapt naar adem voor een nieuwe lachbui. Ik leg haar op het aankleedkussen en de poep lijkt uit haar oren te komen. Poep aan het rompertje, poep aan het truitje, poep aan haar spijkerbroekje, poep aan het aankleedkussen. Ik probeer haar zo min mogelijk in te smeren met de poep en probeer het rompertje voorzichtig te verwijderen. Dat lukt maar gedeeltelijk. Als ik het rompertje over haar hoofd sjor, trek ik een poepspoor over de zijkant van haar gezichtje. Ondertussen trappelt Lena met haar voetjes en haalt haar voetje vol door de poepluier, die ik natuurlijk buiten bereik had moeten leggen. Lena weer uitgekleed, in badje gedaan, nieuwe kleren aan, poep uit de kleertjes gespoeld, wasmachine aan.
Tijd voor een hapje. Dit keer stonden worteltjes op het programma. Lena hapt gulzig en dat maakt me ook weer vrolijk. Vol verwachting doet ze haar mondje open en elk lepeltje is hap-slik weg. Weer die opgensperde mond. Ondertussen stopt ze haar handje in haar mond. Alle vingertjes zijn oranje. Die smeert ze dan weer af aan de stoffen bekleding van het stoeltje, haar broek en haar truitje. Ze haalt haar handje door haar gezicht en de wortels zitten tot aan haar wenkbrauwen. Dan moet ze met volle mond niezen en hoesten tegelijk. Ik zit onder de oranje spikkels en de onverbetelijke vrolijkheid van Lena maakt dat ik nog steeds kan lachen om Lena en om mezelf. Oranje spikkels van de boekenkast en de tv gebikt, Lena schone kleren aan en ik doe ook maar iets anders aan.
Na een tijdje krijgt Lena weer een flesje. Drinkt ze gulzig op, waarschijnlijk iets te gulzig. Als ik haar op de arm neem om te boeren, spuugt ze een grote golf zo in mijn decollete. De zure melk trekt een glibberig spoor van mijn hals naar beneden en blijft hangen in mijn schone bh. En zure melk stinkt. Tijd voor setje nr3.
Op dat moment wilde ik eigenlijk mijn hoofd in de schoot leggen. Ik was nog moe van de twee nachten ervoor. Maar dat kan niet, vind ik. In je eentje een beetje lopen grauwen kan nog wel, maar met een kindje dat er niets aan kan doen, wordt het een ander verhaal. Toch maar m'n hippe pak aan en even koffiedrinken bij Rotown. De wandeling doet mij en Lena goed. Ze glimlacht de hele weg van oor tot oor met af en toe een kraai van plezier. En veel dadadapapapapawawamummm en brrrr.
Dus daar ben ik dan zo'n beetje druk mee, zeg maar.
