9/05/2003
In potentie
Op de kleuterschool dacht ik er niet over na, op de lagere school ging het vanzelf en op de middelbare school was alles in de brugklas al bekeken voor de komende zes jaar. De studententijd begon even spannend, maar in de eerste drie maanden werden verbonden 'voor het leven' gesloten omdat iedereen net zo gretig bleek te zijn als ik. Overigens doofden de meeste vriendschappen 'voor het leven' natuurlijk na de bul en dat is ook niet erg.
Mijn eerste baan was weer zo'n mijlpaal. Ik bleek veel leuke collega's te hebben met wie het goed stappen was. En drinken verbroedert en zo had ik er weer een vriend bij. Baan nummer twee leverde nog leukere mensen op en zo sijpelt een aantal collega's door naar mijn vriendenkring.
Nu ben ik 33 en woon sinds een jaar in een nieuwe stad. Ik ken hier weinig mensen. Ja, de buren en dat zijn gelukkig leuke, warme, interessante mensen. Ik heb het nog proberen aan te leggen met een andere jonge vrouw hier uit de buurt maar vriendschappen laten zich gelukkig niet dwingen. Veel verder ben ik nog niet gekomen. Ik ben niet meer zo gretig naar nieuwe contacten als bij die vorige mijlpalen. Daarbij: de reeds opgebouwde kennissenkring sleep ik achter me aan en met een rugzak is het moeilijk nieuwe vrienden maken. In die rugzak zit ook nog wel eens een kennis die ik eigenlijk liever kwijt dan rijk ben maar ik weet niet hoe ik er vanaf moet komen. Ik ben te slap om het principieel te spelen. Mijn strategie is om de voormalige vriendschap te laten doodbloeden. Niet terugbellen. Vaag doen over afspraken ('ja, moeten we zeker doen, als de grootste drukte voorbij is' , of 'als het weer eens mooi weer is'). Maar sommigen zijn gewoon echte doorzetters en als beloning voor hun volharding blijven ze in de rugzak.
Die vriendenkring van mij is bijzonder maar ook bijzonder geografisch gespreid. Dat is vaak helemaal niet erg, maar het is zo lastig om even binnen te lopen in Nijmegen, Winterswijk en Maastricht. En soms heb ik daar nu juist behoefte aan. Niks een maand vantevoren afspreken om een avondje te stappen maar een vriend in je directe nabijheid bij wie je even langs kunt lopen. Je weet van tevoren nog niet of het blijft bij een kwartietje bijkletsen of dat het een gedenkwaardige avond wordt.
Gisteren heb ik haar dan ontmoet. Daar was ze. Een potentiele vriendin. Hier bij mij in de buurt. Ik wilde maar dat ik gewoon samen met haar in de zandbak kon spelen of samen dronken worden en dat je dan vanzelf wel weet of dit een vriendschap wordt of niet. Maar die kennismakingsvaardigheden van kleuter tot student blijken waardeloos in deze context van werkende moeders. 'Op de koffie' dan maar? Nee, er moet toch een beter alternatief zijn. Maar wat?
Op de kleuterschool dacht ik er niet over na, op de lagere school ging het vanzelf en op de middelbare school was alles in de brugklas al bekeken voor de komende zes jaar. De studententijd begon even spannend, maar in de eerste drie maanden werden verbonden 'voor het leven' gesloten omdat iedereen net zo gretig bleek te zijn als ik. Overigens doofden de meeste vriendschappen 'voor het leven' natuurlijk na de bul en dat is ook niet erg.
Mijn eerste baan was weer zo'n mijlpaal. Ik bleek veel leuke collega's te hebben met wie het goed stappen was. En drinken verbroedert en zo had ik er weer een vriend bij. Baan nummer twee leverde nog leukere mensen op en zo sijpelt een aantal collega's door naar mijn vriendenkring.
Nu ben ik 33 en woon sinds een jaar in een nieuwe stad. Ik ken hier weinig mensen. Ja, de buren en dat zijn gelukkig leuke, warme, interessante mensen. Ik heb het nog proberen aan te leggen met een andere jonge vrouw hier uit de buurt maar vriendschappen laten zich gelukkig niet dwingen. Veel verder ben ik nog niet gekomen. Ik ben niet meer zo gretig naar nieuwe contacten als bij die vorige mijlpalen. Daarbij: de reeds opgebouwde kennissenkring sleep ik achter me aan en met een rugzak is het moeilijk nieuwe vrienden maken. In die rugzak zit ook nog wel eens een kennis die ik eigenlijk liever kwijt dan rijk ben maar ik weet niet hoe ik er vanaf moet komen. Ik ben te slap om het principieel te spelen. Mijn strategie is om de voormalige vriendschap te laten doodbloeden. Niet terugbellen. Vaag doen over afspraken ('ja, moeten we zeker doen, als de grootste drukte voorbij is' , of 'als het weer eens mooi weer is'). Maar sommigen zijn gewoon echte doorzetters en als beloning voor hun volharding blijven ze in de rugzak.
Die vriendenkring van mij is bijzonder maar ook bijzonder geografisch gespreid. Dat is vaak helemaal niet erg, maar het is zo lastig om even binnen te lopen in Nijmegen, Winterswijk en Maastricht. En soms heb ik daar nu juist behoefte aan. Niks een maand vantevoren afspreken om een avondje te stappen maar een vriend in je directe nabijheid bij wie je even langs kunt lopen. Je weet van tevoren nog niet of het blijft bij een kwartietje bijkletsen of dat het een gedenkwaardige avond wordt.
Gisteren heb ik haar dan ontmoet. Daar was ze. Een potentiele vriendin. Hier bij mij in de buurt. Ik wilde maar dat ik gewoon samen met haar in de zandbak kon spelen of samen dronken worden en dat je dan vanzelf wel weet of dit een vriendschap wordt of niet. Maar die kennismakingsvaardigheden van kleuter tot student blijken waardeloos in deze context van werkende moeders. 'Op de koffie' dan maar? Nee, er moet toch een beter alternatief zijn. Maar wat?
