louterlog

 Hoe snel kun je je hechten aan een stad? Dan zie ik bussen met Jappanners op de grond liggen om een gebouw vanuit een onmogelijke hoek te fotograferen en dan denk ik: maar ik woon hier. Op de Kruiskade zie ik toko na toko waar de eigenaren loom in de deurpost hangen en een praatje maken met voorbijgangers en dan weet ik: hier wil ik thuis zijn. Op een terrasje aan de Nieuwe Binnenweg drink ik koffie om Rotterdams hip te spotten en dan geniet ik. Of dan zie ik schoolklasjes met frisse Zweedse meisjes of slordige italiaanse jongens rondgeleid worden op de Kop van Zuid en dan denk ik: hier woon ik dus. Of de galerietjes en musea in de Witte de Withstraat die een prima excuus zijn voor een heel lange sessie bij een bruin cafe. Of dan zie ik elke avond de Erasmusbrug afsteken tegen een oranje hemel, of een grijze, of een matwitte hemel en dan ben ik zo tevreden dan ik hier woon.
Het vooruitzicht ooit weer te verhuizen maakt me week. Maar dat zei ik ook toen ik uit Nijmegen vertrok, dat is ook zo.