9/29/2003
En nog zo'n bruiloft
'Relight my fire' en als climax natuurlijk 'I will survive'. Dat was het hoogtepunt van de bruiloft. De rest van de dag had langzaam naar dit punt toegewerkt.
Traditioneel net iets te laat arriveerde ik in de kerk. De achterste banken waren overvol, want meer gasten waren na het bruidspaar komen binnendruppelen. We zaten in een lief kerkje in het Limburgs land. De bruid was een Limburgse, de bruidegom kwam uit de bible belt. Als gulden middenweg tussen de twee geloven was gekozen voor liederen van het lichte genre. Op band was een keyboard ingespeeld en een zangeres met een gouden keeltje zong liederen die zo van de cd 'special moments with James Last' hadden kunnen komen.
Aansluitend was er een diner & feest in een kasteel. Met veel gasten had ik tien jaar geleden dagelijks aan de bar van de studentenvereniging gezeten. Leuk om nu die mannen, wat dikker, wat kaler, weer terug te zien. Iedereen was zo aardig tegen mij. Ze begroetten mij met twee kussen op de wang en uit hun vragen begreep ik dat ze nog wel een beetje op de hoogte waren van mijn leven. En ik van het hunne. Een ouderejaars op wie ik nog wel eens heimelijk verliefd was geweest, bleek mij bij naam te kennen. Met een jongen, nu een man wisselde ik beleefdheden uit omtrent kinderen en gezin. Geen enkele zinspeling op onze doldwaze verliefdheid van zo lang geleden.
Er werd gedronken en er werd veel gelachen. Ik sprak een oude bekende van mij, die sinds een aantal jaren in Rusland werkt. Hij was een tikkeltje vadsig. De wodka, het gebrek aan buitenlucht en slaap hadden sporen getrokken op zijn gezicht. Ik vertelde hem dat hij op Rob Scholte was gaan lijken. 'Is dat zo? De Russische vrouwen vinden mij allemaal op Brad Pitt lijken'.
Dus het werd best leuk. Alleen die band. Weer die jaren 80-90 hits. In mijn tijd was 'I will survive' al belegen. Wat is dat toch, dat alle bruidsparen hierop uit hun dak willen gaan? Mannen dansten weer hun 'male white overbite' danspasjes van 10 jaar geleden.
Als een antropoloog moest ik me natuurlijk enigszins afzijdig houden op het feest. Maar toen werd ik ook nog de dansvloer op getrokken en moest er gedanst worden. Opgelucht hoorde ik toen de eerste tonen van 'I will survive'. Het hoogtepunt was aangebroken.
'Relight my fire' en als climax natuurlijk 'I will survive'. Dat was het hoogtepunt van de bruiloft. De rest van de dag had langzaam naar dit punt toegewerkt.
Traditioneel net iets te laat arriveerde ik in de kerk. De achterste banken waren overvol, want meer gasten waren na het bruidspaar komen binnendruppelen. We zaten in een lief kerkje in het Limburgs land. De bruid was een Limburgse, de bruidegom kwam uit de bible belt. Als gulden middenweg tussen de twee geloven was gekozen voor liederen van het lichte genre. Op band was een keyboard ingespeeld en een zangeres met een gouden keeltje zong liederen die zo van de cd 'special moments with James Last' hadden kunnen komen.
Aansluitend was er een diner & feest in een kasteel. Met veel gasten had ik tien jaar geleden dagelijks aan de bar van de studentenvereniging gezeten. Leuk om nu die mannen, wat dikker, wat kaler, weer terug te zien. Iedereen was zo aardig tegen mij. Ze begroetten mij met twee kussen op de wang en uit hun vragen begreep ik dat ze nog wel een beetje op de hoogte waren van mijn leven. En ik van het hunne. Een ouderejaars op wie ik nog wel eens heimelijk verliefd was geweest, bleek mij bij naam te kennen. Met een jongen, nu een man wisselde ik beleefdheden uit omtrent kinderen en gezin. Geen enkele zinspeling op onze doldwaze verliefdheid van zo lang geleden.
Er werd gedronken en er werd veel gelachen. Ik sprak een oude bekende van mij, die sinds een aantal jaren in Rusland werkt. Hij was een tikkeltje vadsig. De wodka, het gebrek aan buitenlucht en slaap hadden sporen getrokken op zijn gezicht. Ik vertelde hem dat hij op Rob Scholte was gaan lijken. 'Is dat zo? De Russische vrouwen vinden mij allemaal op Brad Pitt lijken'.
Dus het werd best leuk. Alleen die band. Weer die jaren 80-90 hits. In mijn tijd was 'I will survive' al belegen. Wat is dat toch, dat alle bruidsparen hierop uit hun dak willen gaan? Mannen dansten weer hun 'male white overbite' danspasjes van 10 jaar geleden.
Als een antropoloog moest ik me natuurlijk enigszins afzijdig houden op het feest. Maar toen werd ik ook nog de dansvloer op getrokken en moest er gedanst worden. Opgelucht hoorde ik toen de eerste tonen van 'I will survive'. Het hoogtepunt was aangebroken.
