<$BlogRSDUrl$>

7/14/2003

 
Mijn broer had mij ook uitgenodigd om de ceremonie bij te wonen. Hij werkt bij de Luchtmacht en kreeg een belangrijke onderscheiding. Natuurlijk wilde ik daarbij zijn, al blijft die wereld vreemd voor mij. Dat bleek al uit de uitnodiging. Links op de pagina stond vermeld dat 'burgers' in 'tenue de ville' dienden te verschijnen. Vervolgens waren er enkele aanwijzingen over waar de 'voertuigen' geparkeerd konden worden. Voertuigen! Alsof ik van plan was met mijn tank te komen.

Ik meldde mij ruim op tijd aan de poort van de basis. Een man met maar weinig sterren en stippen kwam uit het hokje om te controleren wie het terrein betrad. Ik gaf mijn naam en vroeg hem waar de ceremonie zou plaatsvinden. 'In het gebouw met het puntdak' en terwijl hij wees gaf hij de aanwijzing 'daar, op 0200 uur'.
0200 uur betekent dat je niet recht vooruit moet kijken, maar iets naar rechts. Ik ken dit taalgebruik wel. Mijn vader is reserve-officier en mijn broer zit al langer in het leger. Lange tijd had ik ook niet door hoe merkwaardig die uitdrukkingen allemaal zijn. Pas toen mijn advies aan vriendinnen om portemonnee en paspoort 'op de man' te dragen met veel gelach werd ontvangen, wist ik dat dit geen normale uitdrukking was.
En er zit meer militarisme in mijn opvoeding. Op gezinsvakanties hadden wij altijd 'commandanten' in functie. De 'wagencommandant' bijvoorbeeld, moest controleren of de auto op slot was en of de lichten uit waren. Op die manier ontstonden er geen misverstanden over de verantwoordelijkheden. Heel handig en effectief. Ik was meestal tentcommandant (is de tent afgesloten en kan het niet binnenregenen).
Kamperen gebeurde volgens militaire precisie. Mijn vader's mantra is 'alles heeft een vaste plaats'. Bij ons kon je met je ogen dicht de zaklamp links, de wc rol rechts en de lucifers op veilige hoge droge plaats vinden.

Toen ik voor het eerst niet met mijn ouders maar met mijn vriend ging kamperen, liep dat uit op grote ruzie. Hij had nog nooit van militaire discipline gehoord. Hij legde dan weer de lucifers links, dan weer rechts. En hoe hij de tent opvouwde! Van mij moest dat stapje voor stapje, volgens de meest efficiente manier. Strookje voor strookje het grondzeil schoonmaken, dat soort zaken. Maar R. deed maar wat. Hij stootte de binnentent tegen de buitentent aan (gevaar op lekken!) en hij stapte weleens op de rits van de tent! Mijn opmerking dat dit of dat (het niet stappen op de rits, het systematisch opbergen van de tent) 'het behoud van je materiaal is' maakte R. ziedend. Hij wilde nooit meer met mij kamperen.
Het jaar erop gingen we toch weer kamperen, maar toen pakte R. het anders aan. Hij had zelf een tent gekocht, met het idee zijn tent, zijn voorwaarden. Het bleek een belangrijke sleutel voor ons vakantieplezier.

De ceremonie van mijn broer verliep volgens verwachting. De eerst spreker maakte een paar obligate grapjes en ging toen met ons 'de procedure doornemen', omdat hij zich kon indenken dat wij niet geheel op de hoogte waren van alle gebruiken. Hij instrueerde ons voor wie we moesten opstaan (voor heel veel sterren en stippen), wanneer we moesten applaudiseren en dat we 'de zojuist gebrevetteerden' wel een hand mochten geven, maar niet uitbundig mochten feliciteren.

Het was een lange zit, maar dat doe ik graag voor mijn broer. Hij had me de nacht ervoor nog gebeld om 02.30 uur. Bij het nachtelijk rinkelen dacht ik onmiddelijk aan mijn vader. Die zal toch niet ziek of dood zijn? Het was mijn broer, dronken: 'ik heb M. ten huwelijk gevraagd en we gaan trouwen!' Dat moest hij me even vertellen. Ik vind dat wel fijn, dat hij me ook 's nachts belt als er iets belangrijks is. En ik vind het ook fijn dat hij zich de volgende dag niet verontschuldigt voor het onmogelijke uur van zijn telefoontje.

Tijdens de ceremonie werden de kandidaten, maar ook de partners 'in het zonnetje gezet'. De vrouwen-van werden gewaarschuwd dat ze nu een 'meer representatieve functie' zouden krijgen. Na wat praatjes kreeg mijn broer een insigne opgespeld. Een miniatuur replika werd geschonken aan de vrouwen van de zojuist gebrevetteerden. En die speldjes bleven niet in het doosje zitten, maar werden op de revers van de vrouwen gestoken. Dus die vrouwen liepen rond met een speldje dat niets over henzelf zei, maar wat iets zei over welke opleiding hun man had gevolgd.

Mijn broer weegt ruimschoots op tegen de gebruiken van die rare Luchtmacht.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?