7/23/2003
Kick
Ik was moe van het werken, maar ook zeer tevreden over de productie van die dag. Mijn baas en ik blijken goed samen te kunnen schrijven en dat gaf mij een kick. Ik bespeel geen instrument, maar ik vermoed dat het hetzelfde gevoel is wat je overvalt als je speelt in een orkest of ensemble. Al die tijd heb je in je eentje die partij ingestudeerd. Zwaar en eenzaam werk. Bij de repititie hoor je voor het eerst hoe mooi jouw deel in het geheel past.
Het is de kick waar Max Weber het over heeft in 'Wetenschap als Beroep' of beter misschien nog: wetenschap als roeping. Ik voel vlinders in mijn buik als ik op de toppen toppen van mijn kunnen Een Moeilijke Auteur heb gelezen. Ik vind het al heel wat dat ik begrijp wat erin staat. Maar dan komt het moment van euforie: dat ik vervolgens deze theorie kan gebruiken om er iets eigens mee te creeeren, iets nieuws. Dit gevoel overvalt me zeer zelden. Ik kan me die momenten nog heel gedetailleerd voor de geest halen, waar ik was, wat ik las en waarom ik die opwinding voelde.
Maar deze keer was het anders. Ik was niet in vuur en vlam over een theorie. Deze keer was het meer het schrijven zelf, het creeeren, dat me vleugels gaf. En dat in het samenspel met mijn collega iets mooiers ontstond dan hij en ik afzonderlijk hadden kunnen maken. En dat het allemaal zo snel ging. Normaal pas en meet ik elke zin. Nu niet. Het ging gewoon lekker.
Ik sprak een keer een prof in de informatica en die vertelde me dat hij de Weberiaanse kick precies een maal in zijn carriere had gehad. Een briljante ingeving. Hij kon zich nog precies dat ene moment herinneren. Hij fietste na zijn werk langs de grachten naar huis. Op een bruggetje over een gracht gebeurde het. Hij kreeg hij een ingeving die briljant leek. Enkele weken en vele berekeningen verder bleek dat het idee inderdaad geniaal was. Naar eigen zeggen heeft hij zijn hele carriere geteerd op dat ene moment.
Ik was moe van het werken, maar ook zeer tevreden over de productie van die dag. Mijn baas en ik blijken goed samen te kunnen schrijven en dat gaf mij een kick. Ik bespeel geen instrument, maar ik vermoed dat het hetzelfde gevoel is wat je overvalt als je speelt in een orkest of ensemble. Al die tijd heb je in je eentje die partij ingestudeerd. Zwaar en eenzaam werk. Bij de repititie hoor je voor het eerst hoe mooi jouw deel in het geheel past.
Het is de kick waar Max Weber het over heeft in 'Wetenschap als Beroep' of beter misschien nog: wetenschap als roeping. Ik voel vlinders in mijn buik als ik op de toppen toppen van mijn kunnen Een Moeilijke Auteur heb gelezen. Ik vind het al heel wat dat ik begrijp wat erin staat. Maar dan komt het moment van euforie: dat ik vervolgens deze theorie kan gebruiken om er iets eigens mee te creeeren, iets nieuws. Dit gevoel overvalt me zeer zelden. Ik kan me die momenten nog heel gedetailleerd voor de geest halen, waar ik was, wat ik las en waarom ik die opwinding voelde.
Maar deze keer was het anders. Ik was niet in vuur en vlam over een theorie. Deze keer was het meer het schrijven zelf, het creeeren, dat me vleugels gaf. En dat in het samenspel met mijn collega iets mooiers ontstond dan hij en ik afzonderlijk hadden kunnen maken. En dat het allemaal zo snel ging. Normaal pas en meet ik elke zin. Nu niet. Het ging gewoon lekker.
Ik sprak een keer een prof in de informatica en die vertelde me dat hij de Weberiaanse kick precies een maal in zijn carriere had gehad. Een briljante ingeving. Hij kon zich nog precies dat ene moment herinneren. Hij fietste na zijn werk langs de grachten naar huis. Op een bruggetje over een gracht gebeurde het. Hij kreeg hij een ingeving die briljant leek. Enkele weken en vele berekeningen verder bleek dat het idee inderdaad geniaal was. Naar eigen zeggen heeft hij zijn hele carriere geteerd op dat ene moment.
