7/04/2003
Intens, maar op afstand
H. vond die blogjes van mij wel leuk, zei hij. Een beetje eng vond ik het wel om zijn oordeel te horen, want H. is slim, leuk en kan zelf heel goed schrijven. Op de vraag of zo'n openbaar dagboek dan niets voor hem was, kreeg ik een antwoord waar veel waars inzat.
In mijn eigen woorden vond H. het bezwaar van deze vorm dat je het schrijven van het blogje altijd in je achterhoofd hebt als je gebeurtenissen meemaakt. Je ondergaat daardoor niet zozeer de ervaringen, maar je bent bezig hoe je die gebeurtenis nu in een leuk stukje kunt gieten. Die vertaling staat centraal, niet de ervaring. Aan de ene kant maakt dit blogje die gebeurtenis intenser. Je let beter op de details want je wilt het zo mooi mogelijk vertellen. Maar anderzijds creeert het afstand. Je bent toeschouwer geworden in plaats van deel van het geheel.
Dit is een bekend thema in de literatuur. Nijhoff heeft ons vaak verteld hoezeer hij ermee worstelde dat je als schrijver altijd op afstand staat van de wereld die je beschrijft. En ook fotografen lopen continu met een rastertje in hun hoofd om mooie plaatjes te maken, in plaats van schoonheid echt te doorleven. En dit geldt ook voor blogjes.
Mijn fotocamera laat ik soms met opzet thuis omdat ik niet bezig wil zijn met composities en licht, maar met de gebeurtenis. Maar hoe laat je je blog-gereedschap thuis?
H. vond die blogjes van mij wel leuk, zei hij. Een beetje eng vond ik het wel om zijn oordeel te horen, want H. is slim, leuk en kan zelf heel goed schrijven. Op de vraag of zo'n openbaar dagboek dan niets voor hem was, kreeg ik een antwoord waar veel waars inzat.
In mijn eigen woorden vond H. het bezwaar van deze vorm dat je het schrijven van het blogje altijd in je achterhoofd hebt als je gebeurtenissen meemaakt. Je ondergaat daardoor niet zozeer de ervaringen, maar je bent bezig hoe je die gebeurtenis nu in een leuk stukje kunt gieten. Die vertaling staat centraal, niet de ervaring. Aan de ene kant maakt dit blogje die gebeurtenis intenser. Je let beter op de details want je wilt het zo mooi mogelijk vertellen. Maar anderzijds creeert het afstand. Je bent toeschouwer geworden in plaats van deel van het geheel.
Dit is een bekend thema in de literatuur. Nijhoff heeft ons vaak verteld hoezeer hij ermee worstelde dat je als schrijver altijd op afstand staat van de wereld die je beschrijft. En ook fotografen lopen continu met een rastertje in hun hoofd om mooie plaatjes te maken, in plaats van schoonheid echt te doorleven. En dit geldt ook voor blogjes.
Mijn fotocamera laat ik soms met opzet thuis omdat ik niet bezig wil zijn met composities en licht, maar met de gebeurtenis. Maar hoe laat je je blog-gereedschap thuis?
