7/07/2003
drinken met mijn vader
Dronken worden met mijn vader is een van mijn favoriete bestedingen van de avond. Zaterdag was het weer zover. Eerst nog even een tenniswedstrijd van hem bekeken. Hij is 65 maar redt het nog tot halve en hele finales in 35+ toernooien, die ouwe van mij. Hij wint ook nog steeds van mij. (Dat wil ik ook maar zo houden sinds ik een boek van John Irving heb gelezen waarin de hoofdpersoon altijd van haar vader verlies met squashen. Op een dag wint zij. De volgende dag ligt haar vader dood op de grond.)
Dit tenniskijken was alleen maar de opmaat van de werkelijke actie: samen drinken terwijl we naar jazz luisteren. Mastodonten jazz hoor, alles uit de oude doos. Voor mijn vader staat 'goede jazz' gelijk aan nummers die hij in de jaren vijftig en zestig zelf heeft gespeeld toen hij zijn brood verdiende met een jazz trio. Dus wel 'on a slowboat to china', geen acid jazz.
En vader speelt nog steeds in die band, op zo'n avond als afgelopen zaterdag. Hij tipt continu mee met zijn voet, prikt af en toe in de lucht als een trompet inzet of onderstreept de woorden van Billy Holiday. De zware kost die we bespreken (ziekte, eindigheid van het leven, herinneringen aan mijn moeder, zwaarmoedigheid) wordt continu onderbroken door opmerkingen over de muziek: 'hoor je die bas?' of door het meeneurieen van solo's.
Wat is dat toch? Overdag lukt het ons nooit om een echt gesprek te voeren. We bellen vrijwel dagelijks (ik weet, ik weet, dit is vast niet normaal) maar van echte uitwisseling kun je dan niet spreken. Pas na enen 's nachts hebben we elkaar echt wat te melden. Het is wel jammer dat dat we de volgende dag nooit meer precies herinneren wat we elkaar nu te zeggen hadden. Alleen het gevoel beklijft, het gevoel van onvoorwaardelijke verbondenheid.
Dronken worden met mijn vader is een van mijn favoriete bestedingen van de avond. Zaterdag was het weer zover. Eerst nog even een tenniswedstrijd van hem bekeken. Hij is 65 maar redt het nog tot halve en hele finales in 35+ toernooien, die ouwe van mij. Hij wint ook nog steeds van mij. (Dat wil ik ook maar zo houden sinds ik een boek van John Irving heb gelezen waarin de hoofdpersoon altijd van haar vader verlies met squashen. Op een dag wint zij. De volgende dag ligt haar vader dood op de grond.)
Dit tenniskijken was alleen maar de opmaat van de werkelijke actie: samen drinken terwijl we naar jazz luisteren. Mastodonten jazz hoor, alles uit de oude doos. Voor mijn vader staat 'goede jazz' gelijk aan nummers die hij in de jaren vijftig en zestig zelf heeft gespeeld toen hij zijn brood verdiende met een jazz trio. Dus wel 'on a slowboat to china', geen acid jazz.
En vader speelt nog steeds in die band, op zo'n avond als afgelopen zaterdag. Hij tipt continu mee met zijn voet, prikt af en toe in de lucht als een trompet inzet of onderstreept de woorden van Billy Holiday. De zware kost die we bespreken (ziekte, eindigheid van het leven, herinneringen aan mijn moeder, zwaarmoedigheid) wordt continu onderbroken door opmerkingen over de muziek: 'hoor je die bas?' of door het meeneurieen van solo's.
Wat is dat toch? Overdag lukt het ons nooit om een echt gesprek te voeren. We bellen vrijwel dagelijks (ik weet, ik weet, dit is vast niet normaal) maar van echte uitwisseling kun je dan niet spreken. Pas na enen 's nachts hebben we elkaar echt wat te melden. Het is wel jammer dat dat we de volgende dag nooit meer precies herinneren wat we elkaar nu te zeggen hadden. Alleen het gevoel beklijft, het gevoel van onvoorwaardelijke verbondenheid.
