6/18/2003
waarvoor ik ook nog bel
Ik geef altijd hoog op over mijn baas: hij is slim, handig, creatief, heeft humor, is begaan met zijn mensen, regelt de zaakjes, doet wat hij belooft, heeft oog voor de grote lijn, maar verliest de kleine dingen niet uit het oog. En hij is attent. Natuurlijk heeft hij ook zijn oneffenheden, maar die vlekjes kan ik makkelijk wegpoetsen.
Bijna twee jaar geleden kwam ik bij hem in dienst. Na een maandje werd ik al in het diepe gegooid en leidde mijn eerste workshop voor externen met een techniek waar ik niet vertrouwd mee was over materie die ik nog niet meester was. Ik had mijn baas tussen neus en lippen verteld over die workshop. Toevallig kwam hij bij me langs, net toen ik die workshop had gehouden. Ik wist niet waar hij op doelde, toen hij vroeg hoe het was gegaan. Had ik iets af moeten hebben voor hem? Was ik iets vergeten? Nee, hij kwam gewoon even informeren hoe het mij verging en of die workshop goed was gegaan. Dat was ik niet gewend, een baas te hebben die met je meeleefde. Of nee, ik was niet gewend om een baas te hebben waar je meer plezier dan last van had.
Dus toen mijn baas vandaag vanaf een conferentie in Marokko belde om te vragen hoe mijn eerste werkdagen na mijn zwangerschap bevielen, was ik prettig verrast maar niet verbaasd. Ik kletste uitgebreid over mijn wel en wee en hoe alles het zelfde was gebleven en dat ik niet wist of dat nu beangstigend of juist geruststellend moest vinden. Net op het moment dat ik weer een bijzin inslingerde, onderbrak hij me: 'waarvoor ik ook bel is het volgende. Er is een offerte-aanvraag ingediend door ....' Of ik nog naar die offerte wilde kijken en of ik mee wilde doen in dit project. Ook attenties van de baas hebben zo hun grenzen.
Ik geef altijd hoog op over mijn baas: hij is slim, handig, creatief, heeft humor, is begaan met zijn mensen, regelt de zaakjes, doet wat hij belooft, heeft oog voor de grote lijn, maar verliest de kleine dingen niet uit het oog. En hij is attent. Natuurlijk heeft hij ook zijn oneffenheden, maar die vlekjes kan ik makkelijk wegpoetsen.
Bijna twee jaar geleden kwam ik bij hem in dienst. Na een maandje werd ik al in het diepe gegooid en leidde mijn eerste workshop voor externen met een techniek waar ik niet vertrouwd mee was over materie die ik nog niet meester was. Ik had mijn baas tussen neus en lippen verteld over die workshop. Toevallig kwam hij bij me langs, net toen ik die workshop had gehouden. Ik wist niet waar hij op doelde, toen hij vroeg hoe het was gegaan. Had ik iets af moeten hebben voor hem? Was ik iets vergeten? Nee, hij kwam gewoon even informeren hoe het mij verging en of die workshop goed was gegaan. Dat was ik niet gewend, een baas te hebben die met je meeleefde. Of nee, ik was niet gewend om een baas te hebben waar je meer plezier dan last van had.
Dus toen mijn baas vandaag vanaf een conferentie in Marokko belde om te vragen hoe mijn eerste werkdagen na mijn zwangerschap bevielen, was ik prettig verrast maar niet verbaasd. Ik kletste uitgebreid over mijn wel en wee en hoe alles het zelfde was gebleven en dat ik niet wist of dat nu beangstigend of juist geruststellend moest vinden. Net op het moment dat ik weer een bijzin inslingerde, onderbrak hij me: 'waarvoor ik ook bel is het volgende. Er is een offerte-aanvraag ingediend door ....' Of ik nog naar die offerte wilde kijken en of ik mee wilde doen in dit project. Ook attenties van de baas hebben zo hun grenzen.
