6/03/2003
Oppas inbegrepen
Een fantastische dag vol luxe. Bij de schoonheidsspecialiste een uurtje weggekwekt over zin en onzin van sommige producten. De smeersels die ik gebruik werden weggehoond met: 'echt slecht is het ook niet, maar het doet niets voor je huid'. Snotterend en kuchend ('sorry, hooikoorts mevrouw') probeerde ze me nog dure cremes aan te smeren, maar dat lukte deze keer niet. Mijn voeten zijn ook weer klaar om gekust te worden door de zon. Heerlijk. Zo kun je serieus shoppen en dat heb ik ook maar eens gedaan. Een flinke zak met geld uitgestrooid over de middenstand van Rotterdam. Wat nou recessie, ik help jullie er wel doorheen. Op de valreep van mijn winkeltocht ook nog een jaren vijftig bijzettafeltje en ranke lectuurbak gescoord. Die durfde ik niet zonder inmenging van R. te kopen, dus die kwam vijf voor half zes mijn voorselectie keuren (jaren 70 servies niet; de rest wel). Dat vakantiegeld is niet voor niets gestort.
Naast de tafel- en lectuurbakwinkel bevond zich een toko/restaurant waar we al eerder de allerbeste sate ooit hadden gegeten. We twijfelden. Konden we wel uit eten met Lena? Die voelt namelijk altijd feilloos aan wanneer wij willen eten en inmiddels kan ze heel hard krijsen. Wij vinden dat niet zo erg, maar wij willen het dinerplezier van de andere gasten niet verpesten. Ach, ze was zo lief, zo rustig, dat zou wel goed gaan.
De toko is klein. Er zijn maar vier tafeltjes voor restaurant-gasten, waarvan er al 1 permanent wordt ingenomen door twee Indonesische dames op leeftijd die kennelijk half bij de toko horen. Zij maken praatjes met de overige gasten en regelmatig komen jongere vrouwen uit de bediening even bij hen zitten. De bediening oogt ontspannen. Ze blijven bezig, maar het ziet er niet uit als werken. Als ze de tafeltjes afnemen doen ze het half, ondertussen kletsend met de oma's of met ons ('geef jij nog borstvoeding? Ik heb tot mijn vierde jaar borstvoeding van mijn moeder gehad'). Er is genoeg tijd om uitgebreid de sms-jes te lezen en om zelf wat te eten. Wij maakten onze keuze.
Lena had al die tijd nieuwsgierig om zich heengekeken maar toen onze borden met bergjes gestapelde gerechten werden gebracht, begon ze te huilen. Geen nood. Kinderoppas was inbegrepen in dit menu. Er waren vier dames aanwezig in de bediening en die wiegden Lena een voor een. Ze zongen liedjes met haar waar ze vrolijk van werd. Ze werd bedolven onder kusjes en ging van hand tot hand. Oma, die alle gerechten had gemaakt, kwam er ook nog aan te pas. Wijsjes die vertrouwd klonken, maar met maleise teksten deden hun wiegende werking. Wij kregen Lena terug in een diepe slaap.
Wat is nu het verschil tussen deze toko en een ander restaurant? Volgens mij zit het 'm in de relatie prive/ werk. Bij 'ons' - en hiermee bedoel ik westerlingen- is die scheiding heel strikt. Maar in deze toko lopen deze levenssferen heel geleidelijk in elkaar over. Werk is nooit alleen maar werk. Er komen kennissen langs, je kunt bijpraten met je familie, je maakt tijd voor elkaar. Maar de keerzijde is dat prive ook nooit helemaal prive is. Ik ben er nog niet uit wat te preferen is.
Een fantastische dag vol luxe. Bij de schoonheidsspecialiste een uurtje weggekwekt over zin en onzin van sommige producten. De smeersels die ik gebruik werden weggehoond met: 'echt slecht is het ook niet, maar het doet niets voor je huid'. Snotterend en kuchend ('sorry, hooikoorts mevrouw') probeerde ze me nog dure cremes aan te smeren, maar dat lukte deze keer niet. Mijn voeten zijn ook weer klaar om gekust te worden door de zon. Heerlijk. Zo kun je serieus shoppen en dat heb ik ook maar eens gedaan. Een flinke zak met geld uitgestrooid over de middenstand van Rotterdam. Wat nou recessie, ik help jullie er wel doorheen. Op de valreep van mijn winkeltocht ook nog een jaren vijftig bijzettafeltje en ranke lectuurbak gescoord. Die durfde ik niet zonder inmenging van R. te kopen, dus die kwam vijf voor half zes mijn voorselectie keuren (jaren 70 servies niet; de rest wel). Dat vakantiegeld is niet voor niets gestort.
Naast de tafel- en lectuurbakwinkel bevond zich een toko/restaurant waar we al eerder de allerbeste sate ooit hadden gegeten. We twijfelden. Konden we wel uit eten met Lena? Die voelt namelijk altijd feilloos aan wanneer wij willen eten en inmiddels kan ze heel hard krijsen. Wij vinden dat niet zo erg, maar wij willen het dinerplezier van de andere gasten niet verpesten. Ach, ze was zo lief, zo rustig, dat zou wel goed gaan.
De toko is klein. Er zijn maar vier tafeltjes voor restaurant-gasten, waarvan er al 1 permanent wordt ingenomen door twee Indonesische dames op leeftijd die kennelijk half bij de toko horen. Zij maken praatjes met de overige gasten en regelmatig komen jongere vrouwen uit de bediening even bij hen zitten. De bediening oogt ontspannen. Ze blijven bezig, maar het ziet er niet uit als werken. Als ze de tafeltjes afnemen doen ze het half, ondertussen kletsend met de oma's of met ons ('geef jij nog borstvoeding? Ik heb tot mijn vierde jaar borstvoeding van mijn moeder gehad'). Er is genoeg tijd om uitgebreid de sms-jes te lezen en om zelf wat te eten. Wij maakten onze keuze.
Lena had al die tijd nieuwsgierig om zich heengekeken maar toen onze borden met bergjes gestapelde gerechten werden gebracht, begon ze te huilen. Geen nood. Kinderoppas was inbegrepen in dit menu. Er waren vier dames aanwezig in de bediening en die wiegden Lena een voor een. Ze zongen liedjes met haar waar ze vrolijk van werd. Ze werd bedolven onder kusjes en ging van hand tot hand. Oma, die alle gerechten had gemaakt, kwam er ook nog aan te pas. Wijsjes die vertrouwd klonken, maar met maleise teksten deden hun wiegende werking. Wij kregen Lena terug in een diepe slaap.
Wat is nu het verschil tussen deze toko en een ander restaurant? Volgens mij zit het 'm in de relatie prive/ werk. Bij 'ons' - en hiermee bedoel ik westerlingen- is die scheiding heel strikt. Maar in deze toko lopen deze levenssferen heel geleidelijk in elkaar over. Werk is nooit alleen maar werk. Er komen kennissen langs, je kunt bijpraten met je familie, je maakt tijd voor elkaar. Maar de keerzijde is dat prive ook nooit helemaal prive is. Ik ben er nog niet uit wat te preferen is.
