6/01/2003
Kunst van 21 graden
Achtentwintig graden. Achtentwintig graden! Wat te doen bij zo'n temperatuur? In de file staan naar het strand? Mijn hooikoortsogen en -neus nog verder irriteren tijdens een wandeling in de bossen? Onder het mom van 'het is te warm voor Lena' zijn we dus naar het museum gegaan. Het was de entree dubbel en dwars waard: een aangename temperatuur van 21 graden, goed chocolade gebak in lichte ruimte -van waaruit we de pollen in het rond zagen vliegen buiten-, en nog een paar mooie stukken gezien ook. Of we vrienden wilden worden van het museum, vroeg de ziekelijk-bleke mevrouw achter de balie. Toen bleek dat de korting pas de volgende keer in zou gaan, hebben we deze vriendschap nog maar even uitgesteld.
Op de terugweg langs een kunstmanifestatie op de Kop van Zuid gelopen. Ondanks onze 'nee nee' sticker worden dit soort berichtjes gelukkig gewoon in onze brievenbus gegooid. Er stonden blauwe containers opgesteld die als tentoonstellingsruimte dienden voor lokale kunstenaars. Toen wij daar langsliepen aan het einde van de middag hadden de tropische temperaturen hun tol geeist. De kunstenaars zaten mat en uitgeteld weg te zweten zonder publiek. Op een tafel stonden nog restjes klamme cashewnoten en een paar pakken lauwe jus in de zon. Was dit de 'grootse opening' van 'International gerenommeerde en Nationaal bekroonde kunstenaars' zoals de folder had beloofd? Het moeilijkste van dit soort evenementen vind ik dat je oog in oog met de kunstenaar komt te staan. Ik vind het aan de ene kant onbeleefd om langs hun werken te lopen zonder iets te zeggen, maar tegelijkertijd ben ik bang de kunstenaar op de ziel te trappen met mijn onwetenheid ('leuke kleuren' of 'past mooi bij mijn zitbank') of hen voor het hoofd te stoten met mijn oordeel. Want het zijn niet voor niets lokale kunstenaars. Meesterstukken zitten er zelden tussen. Het resulteert altijd in een onhandig gesprekje waarin kool en geit wordt gespaard.
Het einde van de dag was het best: sardientjes en gamba's op de barbecue, een mooie witte wijn op tafel, R. voldaan naast mij, Lena ook in de tuin, liggend op het kleed, druk allerlei nieuwe geluidjes uitproberend, de nieuwe AFTh naast mij op de grond. En waarom kunnen niet alle dagen zo zijn?
Achtentwintig graden. Achtentwintig graden! Wat te doen bij zo'n temperatuur? In de file staan naar het strand? Mijn hooikoortsogen en -neus nog verder irriteren tijdens een wandeling in de bossen? Onder het mom van 'het is te warm voor Lena' zijn we dus naar het museum gegaan. Het was de entree dubbel en dwars waard: een aangename temperatuur van 21 graden, goed chocolade gebak in lichte ruimte -van waaruit we de pollen in het rond zagen vliegen buiten-, en nog een paar mooie stukken gezien ook. Of we vrienden wilden worden van het museum, vroeg de ziekelijk-bleke mevrouw achter de balie. Toen bleek dat de korting pas de volgende keer in zou gaan, hebben we deze vriendschap nog maar even uitgesteld.
Op de terugweg langs een kunstmanifestatie op de Kop van Zuid gelopen. Ondanks onze 'nee nee' sticker worden dit soort berichtjes gelukkig gewoon in onze brievenbus gegooid. Er stonden blauwe containers opgesteld die als tentoonstellingsruimte dienden voor lokale kunstenaars. Toen wij daar langsliepen aan het einde van de middag hadden de tropische temperaturen hun tol geeist. De kunstenaars zaten mat en uitgeteld weg te zweten zonder publiek. Op een tafel stonden nog restjes klamme cashewnoten en een paar pakken lauwe jus in de zon. Was dit de 'grootse opening' van 'International gerenommeerde en Nationaal bekroonde kunstenaars' zoals de folder had beloofd? Het moeilijkste van dit soort evenementen vind ik dat je oog in oog met de kunstenaar komt te staan. Ik vind het aan de ene kant onbeleefd om langs hun werken te lopen zonder iets te zeggen, maar tegelijkertijd ben ik bang de kunstenaar op de ziel te trappen met mijn onwetenheid ('leuke kleuren' of 'past mooi bij mijn zitbank') of hen voor het hoofd te stoten met mijn oordeel. Want het zijn niet voor niets lokale kunstenaars. Meesterstukken zitten er zelden tussen. Het resulteert altijd in een onhandig gesprekje waarin kool en geit wordt gespaard.
Het einde van de dag was het best: sardientjes en gamba's op de barbecue, een mooie witte wijn op tafel, R. voldaan naast mij, Lena ook in de tuin, liggend op het kleed, druk allerlei nieuwe geluidjes uitproberend, de nieuwe AFTh naast mij op de grond. En waarom kunnen niet alle dagen zo zijn?
