louterlog

 Ik schaam me

Vrijdag ging de telefoon. 'Met N.'
N? N? Waarom belt N mij nu? Ik spreek haar nooit. Ik ken haar van vijftien jaar geleden en ook toen waren we al niet close. Even wat beleefdheden uitwisselen, dan zal de aap wel uit de mouw komen, verwacht ik. Ik laat het gesprek voortkabbelen. Na wat beleefdheids-ping pong is er opeens een andere intonatie: ' waarvoor ik eigenlijk bel' ...Aha. Ze wil iets van me...'we zijn zondagmorgen bij jou in de buurt en we wilden even op kraamvisite komen'.
Ik ben overvallen door haar vraag en zeg dat het goed is. Terwijl het helemaal niet goed is. N. is op haar best saai, en haar man P. is verschrikkelijk. Een naar glad mannetje dat uit is op status en geld (dat is in zijn geval hetzelfde). En hij is slecht voor N. Het is niet alleen dat hij vreemdgaat bij het leven. Het is vooral dat door zijn toedoen N. van een ambitieuze slimme nieuwsgierige mooie meid is veranderd in een bezadigde humorloze huisvrouw. Met wat gezamenlijke kennissen 'uit die tijd' bespreken we geval N. wel eens en dit eindigt altijd met de verzuchting 'zonde van N.'
En vanochtend zijn ze geweest. Op het eerste gezicht was P. helemaal niet zo verschrikkelijk. Hij was belangstellend, grappig en attent naar N. N. leek mij gelukkig, ze ging in ieder geval niet gebukt onder het huisvrouwen-bestaan, dat overigens helemaal geen huisvrouwen-bestaan bleek te zijn. Ze heeft een leuke baan. Bij wat doorvragen heb ik geen nare dingen aan P. kunnen ontdekken. Of ik ben sociaal-onbekwaam, of P. is gewoon een aardige man.
En nu schaam ik me dus over mijn oordeel van de afgelopen vijftien jaar.