6/19/2003
Foto's
Mijn moeder is acht jaar geleden overleden. Vaak kon ik dagen of een week niet aan haar denken, maar sinds ik zelf moeder ben geworden, ligt dat anders. Ik had haar dingen willen vragen over de zwangerschap, over de bevalling. Mijn vader doet zijn best, maar als ik hem vraag hoe de bevalling verliep, antwoordt hij 'gewoon, geloof ik'.
Ik droom ook veel vaker over haar. Meestal waren dit nare dromen: ze vond dat ik het niet goed deed met Lena, ze keek vanaf een afstandje toe zonder een hand uit te steken, ze gaf advies dat ik onmogelijk kon opvolgen en haalde dan haar schouders op als ik wanhopig haar ongelijk probeerde aan te tonen. Ik vond dat ik mijn moeder op een gekke manier miste. Het gemis is geen sepia foto met een David Hamilton waas. Ik was verongelijkt dat ze er niet was. De eerste twee maanden was ik jaloers op iedere jonge moeder die zomaar de hulp, aandacht en advies van haar moeder in de schoot kreeg geworpen.
Maar soms komt mijn moeder toch even om de hoek kijken. In de koosnaampjes bijvoorbeeld die ik aan Lena geef. Dan hoor ik mijn moeder. En vandaag kwam mijn ook weer even voorbij. Ik had weer een stapel foto's laten ontwikkelen. Lena was het brandpunt van het filmpje: Lena op haar buik, Lena in badje, Lena met grote glimlach, Lena met hoedje, nouja, precies al die foto's waar niet-ouders bij gapen maar waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. En dan opeens zie ik een foto van mijn moeder. De oogleden hangen al een beetje, maar nog niet zo erg als het later zou worden. Het is mijn moeder in jonge haar jaren, ik denk begin dertig. Ze draagt kleding zoals ik haar altijd heb gekend: eerder gericht op gemak dan op schoonheid. Altijd zonder opsmuk. Ze zit op een trapje in een spijkerrok tot op de knie met platte sandalen en op de rok draagt zij een simpel t-shirtje. Onder het shirt zie je een beginnend buikje. Ze is onopgemaakt. Ik kijk nog eens goed en zie dat haar teennagels weer niet zijn bijgewerkt. Als tiener ergerde ik me kapot aan die afgebladderde nagellak. Ik snapte er niets van: volgens de verhalen was zij een heel elegante vrouw geweest, heel mode-bewust, aan elke vinger 10 bewonderaars en 2 verloofden. Kleding was haar grootste kostenpost, samen met misschien de kapper die ze twee-wekelijks bezocht. Ik heb wel eens foto's van haar uit die tijd gezien. Ik vond haar mooi, maar vooral zo verzorgd. En kijk nu dan eens: een huisvrouw in een spijkerrok op platte sandalen met onmiskenbaar het lichaam van een moeder.
Ik laat de foto's aan R. zien en die zegt dat ik inderdaad ongelooflijk veel op mijn moeder lijk.
Mijn moeder is acht jaar geleden overleden. Vaak kon ik dagen of een week niet aan haar denken, maar sinds ik zelf moeder ben geworden, ligt dat anders. Ik had haar dingen willen vragen over de zwangerschap, over de bevalling. Mijn vader doet zijn best, maar als ik hem vraag hoe de bevalling verliep, antwoordt hij 'gewoon, geloof ik'.
Ik droom ook veel vaker over haar. Meestal waren dit nare dromen: ze vond dat ik het niet goed deed met Lena, ze keek vanaf een afstandje toe zonder een hand uit te steken, ze gaf advies dat ik onmogelijk kon opvolgen en haalde dan haar schouders op als ik wanhopig haar ongelijk probeerde aan te tonen. Ik vond dat ik mijn moeder op een gekke manier miste. Het gemis is geen sepia foto met een David Hamilton waas. Ik was verongelijkt dat ze er niet was. De eerste twee maanden was ik jaloers op iedere jonge moeder die zomaar de hulp, aandacht en advies van haar moeder in de schoot kreeg geworpen.
Maar soms komt mijn moeder toch even om de hoek kijken. In de koosnaampjes bijvoorbeeld die ik aan Lena geef. Dan hoor ik mijn moeder. En vandaag kwam mijn ook weer even voorbij. Ik had weer een stapel foto's laten ontwikkelen. Lena was het brandpunt van het filmpje: Lena op haar buik, Lena in badje, Lena met grote glimlach, Lena met hoedje, nouja, precies al die foto's waar niet-ouders bij gapen maar waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. En dan opeens zie ik een foto van mijn moeder. De oogleden hangen al een beetje, maar nog niet zo erg als het later zou worden. Het is mijn moeder in jonge haar jaren, ik denk begin dertig. Ze draagt kleding zoals ik haar altijd heb gekend: eerder gericht op gemak dan op schoonheid. Altijd zonder opsmuk. Ze zit op een trapje in een spijkerrok tot op de knie met platte sandalen en op de rok draagt zij een simpel t-shirtje. Onder het shirt zie je een beginnend buikje. Ze is onopgemaakt. Ik kijk nog eens goed en zie dat haar teennagels weer niet zijn bijgewerkt. Als tiener ergerde ik me kapot aan die afgebladderde nagellak. Ik snapte er niets van: volgens de verhalen was zij een heel elegante vrouw geweest, heel mode-bewust, aan elke vinger 10 bewonderaars en 2 verloofden. Kleding was haar grootste kostenpost, samen met misschien de kapper die ze twee-wekelijks bezocht. Ik heb wel eens foto's van haar uit die tijd gezien. Ik vond haar mooi, maar vooral zo verzorgd. En kijk nu dan eens: een huisvrouw in een spijkerrok op platte sandalen met onmiskenbaar het lichaam van een moeder.
Ik laat de foto's aan R. zien en die zegt dat ik inderdaad ongelooflijk veel op mijn moeder lijk.
