6/14/2003
De voorstelling van het Nederlands Dans Theater nam me mee naar een andere wereld. Ik begon wat moeizaam. In de eerste tien minuten dwaalden mijn gedachten nog continu af naar mijn auto die ik scheef had ingeparkeerd in de garage onder het theater, naar mijn werkzame leven dat maandag weer begint, naar het kolfschema en nog veel meer. Mijn buurman hielp ook niet om beter in het stuk te raken. Het was een heer van midden vijftig. Aan zijn zijde een veel jongere vrouw. Mijn reconstructie was dat zij wel vaker naar dans ging maar dat het voor hem de eerste keer was. Vijftig jaar geen dans, maarja, nieuwe vriendin, nieuwe hobby. Zoiets. Deze man becommentarieerde de voorstelling niet op schoonheid, maar op moeilijkheidsgraad. Als een danser een hoge sprong maakte, of een houding aannam die veel kracht kostte becommentarieerde hij steevast met 'tsjonge', 'nou nou', 'wat een kracht'. Door hem keek ik niet langer naar kunst, maar woonde ik een sportmanifestatie bij. Na de pauze ben ik ergens anders gaan zitten en liet me lekker opzuigen door Paul Lightfoot. Prachtig.
