6/23/2003
Behoorlijk chagarijnig.
De eindpresentatie van de studenten begint stipt om 09.00 uur. Drie jonge jongens drinken nog maar eens een kopje koffie, maar slagen er niet in om hiermee hun dikke ogen weg te spoelen. Ze bewegen zich ongemakkelijk in een pak dat bij een jongen te ruim zit, en bij de twee anderen juist twee maatjes te klein. Ze dragen alledrie stropdassen in dessins met blauw en bordeaux-rood, in verschillende variaties. 'Dat dan weer wel', zou Hans Theeuwen zeggen. Onder de niet passende broeken dragen ze ongepoetste brogues. 'The floor is yours', zegt mijn strenge collega. Daar begint weer een sessie 'death by powerpoint'. De jongens hebben alles uit de kast gehaald. De beelden op de dia's bewegen, kunnen praten, worden drie-dimensionaal. Mijn zure collega is niet onder de indruk: 'There is no strategy, no big story, no background, no details what-so-ever. Have you thought about the issues at all?' De voorzitter, die met zijn geknoopte manchetknopen door zijn lichtgele overhemd toch altijd wel een beetje chic lijkt, vliegt uit de bocht:. 'This is really bad. I am really pissed off '
Ik ben blij dat ik de sessie met geldige reden vroegtijdig kan verlaten. Ik wil niet langer aanhoren hoe mijn collega's invulling geven aan hun didactische roeping, want ik ben ervan overtuigd dat zij denken dat ze zo het beste uit de studenten halen.
De rest van de dag andermans middelmatige stukken gelezen en becommentarieerd. Werd ik ook niet vrolijk van. Toen in een volle trein gestapt, die met vertraging aankwam terwijl ik haast had. Een gek had het in zijn hoofd gehaald om zijn hond mee te nemen in de spits. Een vuilnisbak met blauwe ogen ('dat is van de husky', zei de broodmagere eigenaar van de hond tegen een mede passagier 'wat zegt u? van de whisky?) die bij iedereen in het kruis probeerde te ruiken. Er werd mij bijna een glimlach ontlokt bij het zien welke strategieen mensen hanteren om die hond uit hun kruis te weren. Ze proberen het ongemerkt te doen. Schalks aaien en daarbij de kop hard wegduwen bijvoorbeeld, of de laptop tussen hun benen plaatsen. Maar ik zag het wel hoor, ik zag het wel. Thuisgekomen wilde ik me ertoezetten om te koken 'voor het gezin'. Maar ik was te chagarijnig, zeker toen R. belde dat hij laat thuis zou zijn. Mijn antwoord op zulke situaties: comfort food. In dit geval drie boterhammen met een dikke laag chocopasta. Daar veranderde de wereld ook niet van. Met enige tegenzin naar yoga gegaan. Je moet je eigen badlaken meenemen om over het zweetmatje van je voorganger te leggen. Mijn Amstel badlaken valt ietwat uit de toon bij mijn mede yoga cursisten en dat weegt ook wel weer mee om juist geen ander laken mee te nemen. Een tiener die ik voorbijloop, vraagt of ik naar het strand ga met mijn badlaken. 'Nee, naar yoga'. 'Leg je dan je voeten in je nek', giechelt ze, en demonstreert hoe dat eruit ziet. Haar twee vriendinnen moeten lachen. En ik ook. Mijn eerste lach van vandaag.
De eindpresentatie van de studenten begint stipt om 09.00 uur. Drie jonge jongens drinken nog maar eens een kopje koffie, maar slagen er niet in om hiermee hun dikke ogen weg te spoelen. Ze bewegen zich ongemakkelijk in een pak dat bij een jongen te ruim zit, en bij de twee anderen juist twee maatjes te klein. Ze dragen alledrie stropdassen in dessins met blauw en bordeaux-rood, in verschillende variaties. 'Dat dan weer wel', zou Hans Theeuwen zeggen. Onder de niet passende broeken dragen ze ongepoetste brogues. 'The floor is yours', zegt mijn strenge collega. Daar begint weer een sessie 'death by powerpoint'. De jongens hebben alles uit de kast gehaald. De beelden op de dia's bewegen, kunnen praten, worden drie-dimensionaal. Mijn zure collega is niet onder de indruk: 'There is no strategy, no big story, no background, no details what-so-ever. Have you thought about the issues at all?' De voorzitter, die met zijn geknoopte manchetknopen door zijn lichtgele overhemd toch altijd wel een beetje chic lijkt, vliegt uit de bocht:. 'This is really bad. I am really pissed off '
Ik ben blij dat ik de sessie met geldige reden vroegtijdig kan verlaten. Ik wil niet langer aanhoren hoe mijn collega's invulling geven aan hun didactische roeping, want ik ben ervan overtuigd dat zij denken dat ze zo het beste uit de studenten halen.
De rest van de dag andermans middelmatige stukken gelezen en becommentarieerd. Werd ik ook niet vrolijk van. Toen in een volle trein gestapt, die met vertraging aankwam terwijl ik haast had. Een gek had het in zijn hoofd gehaald om zijn hond mee te nemen in de spits. Een vuilnisbak met blauwe ogen ('dat is van de husky', zei de broodmagere eigenaar van de hond tegen een mede passagier 'wat zegt u? van de whisky?) die bij iedereen in het kruis probeerde te ruiken. Er werd mij bijna een glimlach ontlokt bij het zien welke strategieen mensen hanteren om die hond uit hun kruis te weren. Ze proberen het ongemerkt te doen. Schalks aaien en daarbij de kop hard wegduwen bijvoorbeeld, of de laptop tussen hun benen plaatsen. Maar ik zag het wel hoor, ik zag het wel. Thuisgekomen wilde ik me ertoezetten om te koken 'voor het gezin'. Maar ik was te chagarijnig, zeker toen R. belde dat hij laat thuis zou zijn. Mijn antwoord op zulke situaties: comfort food. In dit geval drie boterhammen met een dikke laag chocopasta. Daar veranderde de wereld ook niet van. Met enige tegenzin naar yoga gegaan. Je moet je eigen badlaken meenemen om over het zweetmatje van je voorganger te leggen. Mijn Amstel badlaken valt ietwat uit de toon bij mijn mede yoga cursisten en dat weegt ook wel weer mee om juist geen ander laken mee te nemen. Een tiener die ik voorbijloop, vraagt of ik naar het strand ga met mijn badlaken. 'Nee, naar yoga'. 'Leg je dan je voeten in je nek', giechelt ze, en demonstreert hoe dat eruit ziet. Haar twee vriendinnen moeten lachen. En ik ook. Mijn eerste lach van vandaag.
