<$BlogRSDUrl$>

6/10/2003

 
Begrafenisverhalen (1)

Ook fijn: lekker lang met M aan de telefoon, de hoorn geklemd tussen oor en schouder. Tijdens het gesprek ruim ik de afwasmachine uit, gooi restjes uit de ijskast en ruim de boodschappen in zodat ik het idee heb dat ik mijn tijd dubbelnuttig besteed (nu ik dit tafereel beschrijf schiet me te binnen wat ik laatst las over IQ tests voor kinderen. Die bleken sterk verouderd. Er was bijvoorbeeld een ouderwetse telefoon getekend, maar dan eentje zonder snoer. De vraag luidde: wat ontbreekt er op dit plaatje. Het antwoord moest natuurlijk zijn dat het snoer ontbrak, maar weinig kinderen zagen dit nog als gemis met als gevolg dat zij op de mavo in plaats op het vwo belandden).
Maar goed, het telefoongesprek. M. vertelde over de begrafenis van haar oma. Alle kinderen en kleinkinderen waren rondom de kist verzameld. Dat was al lange tijd niet meer gebeurd, want oma was niet zo'n gemakkelijke geweest. Uit eerdere verhalen doemde een tang op die niet zou misstaan in 'the Soprano's': een manipulerend, ondankbaar naar oud mens met een scherpe tong. Maar ja, het blijft je moeder, het blijft je oma. Met name voor haar oudste dochter -de moeder van M.- was ze af en toe onmogelijk geweest.
De dag van de begrafenis was druilerig begonnen. In de miezer ging de familie de kerk binnen. Tijdens de mis hoorde je de regen in hevigheid toenemen. Na de mis moest de familie door de slagregen naar het kerkhof. Daar tilden professionele kraaien de kist vanuit de lijkwagen op een soort brancard op wieltjes. Het was de bedoeling dat de kist op deze rijdende baar naar het reeds openliggende graf gerold zou worden. Door de hevige regen was het kerkhof veranderd in een modderpoel. De wieltjes liepen continu vast. Een oom opperde om die kist dan maar te dragen naar het graf, het was maar een klein stukje. De kraaien wilden daar niet aan beginnen: ze waren maar met zijn tweetjes. Dus moest de familie even inspringen. Een oom, wat neven en ook de oudste dochter, inmiddels begin zestig, zetten de schouders onder de kist en liepen een glibberige weg naar het graf. Het bleef stortregenen. Aangekomen bij de het gapende gat gleed een van de familieleden bijna uit. De moeder van M. zette hierdoor ook een paar misstappen en kon nog net voorkomen dat ze het verse graf in zou glijden. Met moeite kon zij zichzelf en de kist rechtovereind houden maar het lukte haar toch nog om hoorbaar voor alle aanwezigen te verzuchten 'als ik niet oppas, trekt ze me ook nog mee haar graf in'.


This page is powered by Blogger. Isn't yours?