5/28/2003
Wachten dat geen wachten is
Het is heerlijk om te fietsen en geen haast te hebben. Nu ergerde ik me ook niet dat de brug open was. De Erasmusbrug. Ik genoot eigenlijk wel van het schouwspel en met mij een aanzwellende rij fietsers en automobilisten. Het open en dichtgaan van deze brug duurt zo lang, dat automobilisten uitstappen en naar de kade lopen om het spektakel te bekijken. Sommige fietsers hadden hun fiets neergelegd en lagen nu op het trottoir, steunend op een elleboog, ontspannen kletsend met elkaar. Misschien waren sommige mensen wel gehaast, maar dat zag je er niet aan af. Het was een gezellig gezelschap. Misschien was het allemaal niet zo volmaakt als ik nu schets en maakte de menigte een vrolijke indruk op mij louter door de zomerse kleding. Ik word in ieder geval wel vrolijk van al die blote buiken, van gladgeschoren vrouwenbenen, van blote mannenarmen, van frele blote voeten -het liefst open schoentjes met bandjes-, van de opgestoken haren, van de zonnebrillen waarin de blauwe lucht wordt weerspiegeld, van kinderen die ijsjes lekken van hun kin op hun t-shirt. Ik bekeek de verzameling wachtenden met een welwillendheid die mij normaal gesproken vreemd is. Ik had geen oog voor lelijkheid.
En dan de brug. Het was geen oponthoud, maar een prettige extra voorstelling die zomaar op mijn weg kwam. Ook op dagen dat ik niet zo uitzonderlijk goed gehumeurd ben, geniet ik van de Erasmusbrug. Het open en dichtgaan is spectaculair. De rijweg wordt opgetild inclusief tramleidingen, verkeerspalen en lichtmasten, alsof het een speelgoedbruggetje is. Toen de brug eenmaal open was -de rijweg is vrijwel loodrecht opgetild- voer een schip met een machtige kraan voorbij. Zo'n boot, zo'n brug, zo'n kraan: een volmaakte jongensdroom. In tegengestelde richting voer een duwboot, zo zwaar beladen dat ik dacht dat-ie zou zinken, als een krokodil net boven de waterlijn happend naar lucht.
En alles was mooi en goed want het wordt zomer.
Het is heerlijk om te fietsen en geen haast te hebben. Nu ergerde ik me ook niet dat de brug open was. De Erasmusbrug. Ik genoot eigenlijk wel van het schouwspel en met mij een aanzwellende rij fietsers en automobilisten. Het open en dichtgaan van deze brug duurt zo lang, dat automobilisten uitstappen en naar de kade lopen om het spektakel te bekijken. Sommige fietsers hadden hun fiets neergelegd en lagen nu op het trottoir, steunend op een elleboog, ontspannen kletsend met elkaar. Misschien waren sommige mensen wel gehaast, maar dat zag je er niet aan af. Het was een gezellig gezelschap. Misschien was het allemaal niet zo volmaakt als ik nu schets en maakte de menigte een vrolijke indruk op mij louter door de zomerse kleding. Ik word in ieder geval wel vrolijk van al die blote buiken, van gladgeschoren vrouwenbenen, van blote mannenarmen, van frele blote voeten -het liefst open schoentjes met bandjes-, van de opgestoken haren, van de zonnebrillen waarin de blauwe lucht wordt weerspiegeld, van kinderen die ijsjes lekken van hun kin op hun t-shirt. Ik bekeek de verzameling wachtenden met een welwillendheid die mij normaal gesproken vreemd is. Ik had geen oog voor lelijkheid.
En dan de brug. Het was geen oponthoud, maar een prettige extra voorstelling die zomaar op mijn weg kwam. Ook op dagen dat ik niet zo uitzonderlijk goed gehumeurd ben, geniet ik van de Erasmusbrug. Het open en dichtgaan is spectaculair. De rijweg wordt opgetild inclusief tramleidingen, verkeerspalen en lichtmasten, alsof het een speelgoedbruggetje is. Toen de brug eenmaal open was -de rijweg is vrijwel loodrecht opgetild- voer een schip met een machtige kraan voorbij. Zo'n boot, zo'n brug, zo'n kraan: een volmaakte jongensdroom. In tegengestelde richting voer een duwboot, zo zwaar beladen dat ik dacht dat-ie zou zinken, als een krokodil net boven de waterlijn happend naar lucht.
En alles was mooi en goed want het wordt zomer.
