5/09/2003
Telefoongesprek met oom Otto.
- Hoe is het met u, oom Otto?
- Nou, wel aardig vandaag. Ik heb het druk gehad, nouja, druk voor zo’n oude sok als ik ben. Eerst natuurlijk mijn oefeningen gedaan. Mijn pruimen had ik gisteravond al in de week gezet. Nog even gerust en met de lunch naar Schuttevaer. Die koffiedrinkerij bij café Schuttevaer bevalt me wel, veel beter dan het ouderencentrum. Bij het ouderencentrum hebben ze geen melk voor de koffie. En geen goede kranten. Bij Schuttevaer is het ook niet meer wat het ooit was, hoor. Ze hebben Die Zeit niet meer. En vaak nemen mensen de kranten mee naar huis. Asociaal. Zo gaat dat in Nederland tegenwoordig. Ze denken hier in Nederland wel dat we het zo goed voor elkaar hebben, maar dat is niet zo. En de PvdA heeft dat lelijk onderschat. Maar wat wil je ook, een partij die geleid wordt door iemand uit het Gooi en iemand uit Wassenaar. Mannen met grote huizen met van die rieten daken en aangelegde vijvers in hun tuin. Ja, die weten natuurlijk niet wat er in de stad gebeurt. Die hebben daar geen weet van. En ik heb ook nog koffiegedronken op de koffiekamer. Iemand had koekjes meegenomen en de Marokkaanse schoonmaker bleef koekjes eten. En toen zei ik: op de bodem staat: met de groeten van de tandarts. Maar daar denken die lui niet aan.
En zo gaat oom Otto, een alleenstaande man van 71jaar, nog een klein uur door met zijn beweringen die weliswaar op microniveau beginnen, maar al snel van toepassing blijken op de hele wereld. Er zijn een paar constanten: zijn gebrekkige gezondheid, Duitsland-gidsland (‘die Amerikanen denken wel dat zij het goed voorelkaar hebben, maar het tegendeel is waar –al doen ze het altijd nog beter dan die Hollanders), de hoge instap van de tram, roken (hij is lid van de anti-rook lobby Clean Air Now), de vakantie in Duitsland (in 1981), de toekomst van Nederland, zijn jeugd in Indonesië.
Een paar jaar geleden vond ik oom O. zonderling en misschien ook wel een beetje naar. Het is niet voor niets dat hij in zijn leven zoveel ruzie heeft gekregen: hij is vaak bot, zuur, neurotisch, monomaan en altijd egocentrisch. Maar inmiddels -vele vele uren van deze telefoongesprekken verder- ben ik van hem gaan houden. Ik heb zelfs oog gekregen voor zijn ietwat studentikoze bij vlagen opkomende humor.
Ik spreek hem zo’n twee a drie keer per week minstens een uur. Oom Otto zal niet alleen bij Schuttevaer maar ook bij Louterlog een stamgast zijn.
- Hoe is het met u, oom Otto?
- Nou, wel aardig vandaag. Ik heb het druk gehad, nouja, druk voor zo’n oude sok als ik ben. Eerst natuurlijk mijn oefeningen gedaan. Mijn pruimen had ik gisteravond al in de week gezet. Nog even gerust en met de lunch naar Schuttevaer. Die koffiedrinkerij bij café Schuttevaer bevalt me wel, veel beter dan het ouderencentrum. Bij het ouderencentrum hebben ze geen melk voor de koffie. En geen goede kranten. Bij Schuttevaer is het ook niet meer wat het ooit was, hoor. Ze hebben Die Zeit niet meer. En vaak nemen mensen de kranten mee naar huis. Asociaal. Zo gaat dat in Nederland tegenwoordig. Ze denken hier in Nederland wel dat we het zo goed voor elkaar hebben, maar dat is niet zo. En de PvdA heeft dat lelijk onderschat. Maar wat wil je ook, een partij die geleid wordt door iemand uit het Gooi en iemand uit Wassenaar. Mannen met grote huizen met van die rieten daken en aangelegde vijvers in hun tuin. Ja, die weten natuurlijk niet wat er in de stad gebeurt. Die hebben daar geen weet van. En ik heb ook nog koffiegedronken op de koffiekamer. Iemand had koekjes meegenomen en de Marokkaanse schoonmaker bleef koekjes eten. En toen zei ik: op de bodem staat: met de groeten van de tandarts. Maar daar denken die lui niet aan.
En zo gaat oom Otto, een alleenstaande man van 71jaar, nog een klein uur door met zijn beweringen die weliswaar op microniveau beginnen, maar al snel van toepassing blijken op de hele wereld. Er zijn een paar constanten: zijn gebrekkige gezondheid, Duitsland-gidsland (‘die Amerikanen denken wel dat zij het goed voorelkaar hebben, maar het tegendeel is waar –al doen ze het altijd nog beter dan die Hollanders), de hoge instap van de tram, roken (hij is lid van de anti-rook lobby Clean Air Now), de vakantie in Duitsland (in 1981), de toekomst van Nederland, zijn jeugd in Indonesië.
Een paar jaar geleden vond ik oom O. zonderling en misschien ook wel een beetje naar. Het is niet voor niets dat hij in zijn leven zoveel ruzie heeft gekregen: hij is vaak bot, zuur, neurotisch, monomaan en altijd egocentrisch. Maar inmiddels -vele vele uren van deze telefoongesprekken verder- ben ik van hem gaan houden. Ik heb zelfs oog gekregen voor zijn ietwat studentikoze bij vlagen opkomende humor.
Ik spreek hem zo’n twee a drie keer per week minstens een uur. Oom Otto zal niet alleen bij Schuttevaer maar ook bij Louterlog een stamgast zijn.
