5/10/2003
Speciesism.
Vandaag een essay van Peter Singer in the New York Review of Books (mei) gelezen over 'Animal Liberation'. Deze auteur begon 30 jaar geleden al over dierenrechten, toen nog een onontgonnen gebied. Singer vindt dat dieren dezelfde basisrechten als mensen zouden moeten krijgen en in dit essay zet hij de discussie van de afgelopen jaren op een rijtje:
Can speciesism itself -the idea that it is justifiable to give preference to beings simply on the grounds that they are members of the species Homo sapiens- be defended? And secondly, if specisism cannot be defended, are there other charateristics about human beings that justify them in placing far greater moral significance on what happens to them than on what happens to non human ananimals?
Bij aanvang van het artikel vond ik de stelling overbodig en nogal kunstmatig: een hond dezelfde basisrechten als een mens? Het sierpluimvee dat nu in kratten langs de weg staat om geruimd te worden onder bescherming van dezelfde conventies als ik? Zo vond ik de oprichting van de Partij van de Dieren bij de afgelopen verkiezingen ook een beetje potsierlijk. Eerder aandoenlijk dat mensen in die zaak geloven dan een zaak die grote mensen politiek aangaat. Ja, ik kende de stellingname van Cliteur en de extreme positie van Coetzee. Allemaal geen jongens van de straat die ook van mening zijn dat dieren en mensen dezelfe basisrechten zouden moeten genieten.
Nogal sceptisch begon ik te lezen. Maar gaandeweg nam Peter Singer me mee in alle redenen die tegenstanders aanvoeren (bijv: dieren hebben geen bewustzijn---daar gaat het ook niet om, het gaat erom dat dieren, net als mensen, het vermogen hebben om te lijden). Hij stelt vragen die ertoe doen: 'should all and only human beings be protected by rights when some nonhuman animals are superior in their intellectual capacities, and have richer emotional lives, than some human beings? Ook het slippery slope argument dat hierbij hoort" je moet toch ergens de lijn trekken"- weet hij te ontkrachten. Nouja, ik wil hier het essay niet overdoen. Mijn conclusie: hij houdt overtuigend vol dat er geen eerste en laatste grond waarin die ongelijkheid tussen mens en dier geworteld kan zijn.
Zoals dat wel vaker gaat bij mij ben ik erg onder de indruk van dit betoog, hoewel de stelling tegen mijn intuitie indruist. En weer een onaangename ontdekking over mezelf: ik ben een speciesist.
Vandaag een essay van Peter Singer in the New York Review of Books (mei) gelezen over 'Animal Liberation'. Deze auteur begon 30 jaar geleden al over dierenrechten, toen nog een onontgonnen gebied. Singer vindt dat dieren dezelfde basisrechten als mensen zouden moeten krijgen en in dit essay zet hij de discussie van de afgelopen jaren op een rijtje:
Can speciesism itself -the idea that it is justifiable to give preference to beings simply on the grounds that they are members of the species Homo sapiens- be defended? And secondly, if specisism cannot be defended, are there other charateristics about human beings that justify them in placing far greater moral significance on what happens to them than on what happens to non human ananimals?
Bij aanvang van het artikel vond ik de stelling overbodig en nogal kunstmatig: een hond dezelfde basisrechten als een mens? Het sierpluimvee dat nu in kratten langs de weg staat om geruimd te worden onder bescherming van dezelfde conventies als ik? Zo vond ik de oprichting van de Partij van de Dieren bij de afgelopen verkiezingen ook een beetje potsierlijk. Eerder aandoenlijk dat mensen in die zaak geloven dan een zaak die grote mensen politiek aangaat. Ja, ik kende de stellingname van Cliteur en de extreme positie van Coetzee. Allemaal geen jongens van de straat die ook van mening zijn dat dieren en mensen dezelfe basisrechten zouden moeten genieten.
Nogal sceptisch begon ik te lezen. Maar gaandeweg nam Peter Singer me mee in alle redenen die tegenstanders aanvoeren (bijv: dieren hebben geen bewustzijn---daar gaat het ook niet om, het gaat erom dat dieren, net als mensen, het vermogen hebben om te lijden). Hij stelt vragen die ertoe doen: 'should all and only human beings be protected by rights when some nonhuman animals are superior in their intellectual capacities, and have richer emotional lives, than some human beings? Ook het slippery slope argument dat hierbij hoort" je moet toch ergens de lijn trekken"- weet hij te ontkrachten. Nouja, ik wil hier het essay niet overdoen. Mijn conclusie: hij houdt overtuigend vol dat er geen eerste en laatste grond waarin die ongelijkheid tussen mens en dier geworteld kan zijn.
Zoals dat wel vaker gaat bij mij ben ik erg onder de indruk van dit betoog, hoewel de stelling tegen mijn intuitie indruist. En weer een onaangename ontdekking over mezelf: ik ben een speciesist.
