5/27/2003
Recessie
Recessie? Recessie is iets voor anderen door anderen. Ik zie prachtige zwartwit foto's uit 1930 met rijen wachtende mensen in dikke overjassen, ik zie beelden van verslagen beurshandelaars tijdens de Aziecrisis, ik zie dronken sloebers op straat na de roebelcrisis in Rusland. Recessie bestaat, maar niet in mijn leven. Ik (1970) heb in mijn keurig aangeharkte leven nog nooit economische tegenspoed gevoeld. Natuurlijk waren er de jaren tachtig, maar toen was ik puberende scholier. Het enige wat ik me daar nog van herinner zijn de Doe Maar buttons op mijn zelfgebreide trui (als ik de beelden nog weleens zie, knap ik alsnog af: ik vind het zo ongeloofwaardig dat daar dertigers staan te zingen 'ik moet nog huiswerk maken..voordat de bom valt'. Huiswerk maken! Je bent dertig man! Je hebt wel andere zorgen zoals de hypotheek aflossen, de kozijnen verven, de tuin winterklaar maken, wankele erecties..). Vanaf de tijd dat het economisch tij ertoe deed in mijn leven als economisch zelfstandige eenheid, heb ik kunnen meedeinen op de groei. En mijn vriendenkring ook: landgoederen werden aangekocht, er werd onderhandeld over leasebakken en mobiele telefoontjes. Ik was een relatieve stumper want ambtenaar.
En al die tijd dacht ik al: hier wordt een generatie watjes groot. Mietjes. Altijd maar gewend aan meer, groter, beter zonder er echt moeite voor te doen. Het verschil tussen mijn generatie en die ervoor? Neem Bettine Vriesekoop. Zij vertelde laatst op t.v. hoe haar leven eruit zag toen zij topsporter was. Ze had alles over voor tafeltennis en heeft zich bijkans doodgetraind, destijds. Het zwaarst waren de looptrainingen in de duinen. Met haar coach op de rug moest ze duin op, duin af. En nog eens. Door het rulle zand. Daar krijg je goede bovenbenen van. Maar dat heeft de jeugd er tegenwoordig niet meer over, wist Bettine. Volgende shot. Een veelbelovende jonge speelster wordt gevraagd hoeveel en hoe zij traint. Dit frisse meisje somt de trainingsarbeid op en is zichtbaar onder de indruk van haar eigen inspanningen. Bettine vraagt of ze ook weleens die duinlopen doen. 'Nee, dat lijkt me wel heel zwaar en helemaal niet goed voor je rug, als je een man op je rug moet meezeulen'.
De generatie der watjes krijgt nu een recessie te verduren. Tot een tijdje terug waren het alleen nog vrienden van vrienden die werden geraakt. Een aantal verhalen over sabbaticals die bij terugkeer van een lange wereldreis uitmondden in een wel heel lange periode van bezinning en geestelijke verrijking. Of een enkeling die op eigen kosten zich zo'n dure MBA had aangeschaft. Na 150.000 schuld bij de bank en een jaar verder blijken werkgevers dit papiertje toch anders in te schatten dan de leergierige student. Dat was allemaal nog de buitenste schil van mijn kennissenkring. Maar zolangzamerhand sluipt het recessiemonster dichterbij. Vrienden gaan scheiden. Het huis is veel minder waard dan toen zij het twee jaar geleden kochten. Extra hindernis voor toch al niet zo'n fraai afscheid. Een vriend belt ons. Hij is zijn baan kwijt. Kunnen wij eens rondvragen? De man van een vriendin is een Heel Hoge Baas bij een telecombedrijf. Kreeg twee jaar geleden nog een zeiljacht als bonus, als hij maar bleef bij deze werkgever. Nu heeft-ie zijn mobieltje ingeleverd en het is de vraag wat de volgende stap zal zijn.
Hoe moet deze generatie zonder ruggengraat zich ooit door een recessie vechten? Ook ik werd bang.
Maar collega-mietjes, het antwoord is simpel: uitzitten. Ik las een interview met econoom Alfred Kleinknecht in HP de Tijd. In een steekhoudend verhaal zegt deze professor dat een boos plan uit de conservatief-liberale hoek voor een belangrijk deel debet is aan de huidige recessie. Ja, een verborgen agenda. De liberalen willen graag een werkloosheid van zo'n 400.000- 500.000 werklozen. Want in de afgelopen periode, met een werkloosheid van zo'n beetje nul, hebben de werknemers praatjes gekregen. Ze wilden loon en nog meer leuke speeltjes. Die reserve aan werknemers maakt dat de werkgevers de werknemers er weer een beetje onder kunnen houden. Kleinknecht maakt mooie historische en internationale vergelijkingen om zijn gelijk te halen. De recessie gaat voorbij. Door de geheime agenda van de conservatief-liberalen weliswaar langzamer dan zou kunnen, maar Doe Maar heeft toch gelijk: 'Alles gaat voorbij'. Gelukkig zijn Kleinknecht-cycli maar 9 jaar (het herstel begint al volgend jaar). Dat is andere koek dan Kondratieff golven van vijftig jaar. Watjes generatie krijgt wat zij verdient: een watjes crisis.
Recessie? Recessie is iets voor anderen door anderen. Ik zie prachtige zwartwit foto's uit 1930 met rijen wachtende mensen in dikke overjassen, ik zie beelden van verslagen beurshandelaars tijdens de Aziecrisis, ik zie dronken sloebers op straat na de roebelcrisis in Rusland. Recessie bestaat, maar niet in mijn leven. Ik (1970) heb in mijn keurig aangeharkte leven nog nooit economische tegenspoed gevoeld. Natuurlijk waren er de jaren tachtig, maar toen was ik puberende scholier. Het enige wat ik me daar nog van herinner zijn de Doe Maar buttons op mijn zelfgebreide trui (als ik de beelden nog weleens zie, knap ik alsnog af: ik vind het zo ongeloofwaardig dat daar dertigers staan te zingen 'ik moet nog huiswerk maken..voordat de bom valt'. Huiswerk maken! Je bent dertig man! Je hebt wel andere zorgen zoals de hypotheek aflossen, de kozijnen verven, de tuin winterklaar maken, wankele erecties..). Vanaf de tijd dat het economisch tij ertoe deed in mijn leven als economisch zelfstandige eenheid, heb ik kunnen meedeinen op de groei. En mijn vriendenkring ook: landgoederen werden aangekocht, er werd onderhandeld over leasebakken en mobiele telefoontjes. Ik was een relatieve stumper want ambtenaar.
En al die tijd dacht ik al: hier wordt een generatie watjes groot. Mietjes. Altijd maar gewend aan meer, groter, beter zonder er echt moeite voor te doen. Het verschil tussen mijn generatie en die ervoor? Neem Bettine Vriesekoop. Zij vertelde laatst op t.v. hoe haar leven eruit zag toen zij topsporter was. Ze had alles over voor tafeltennis en heeft zich bijkans doodgetraind, destijds. Het zwaarst waren de looptrainingen in de duinen. Met haar coach op de rug moest ze duin op, duin af. En nog eens. Door het rulle zand. Daar krijg je goede bovenbenen van. Maar dat heeft de jeugd er tegenwoordig niet meer over, wist Bettine. Volgende shot. Een veelbelovende jonge speelster wordt gevraagd hoeveel en hoe zij traint. Dit frisse meisje somt de trainingsarbeid op en is zichtbaar onder de indruk van haar eigen inspanningen. Bettine vraagt of ze ook weleens die duinlopen doen. 'Nee, dat lijkt me wel heel zwaar en helemaal niet goed voor je rug, als je een man op je rug moet meezeulen'.
De generatie der watjes krijgt nu een recessie te verduren. Tot een tijdje terug waren het alleen nog vrienden van vrienden die werden geraakt. Een aantal verhalen over sabbaticals die bij terugkeer van een lange wereldreis uitmondden in een wel heel lange periode van bezinning en geestelijke verrijking. Of een enkeling die op eigen kosten zich zo'n dure MBA had aangeschaft. Na 150.000 schuld bij de bank en een jaar verder blijken werkgevers dit papiertje toch anders in te schatten dan de leergierige student. Dat was allemaal nog de buitenste schil van mijn kennissenkring. Maar zolangzamerhand sluipt het recessiemonster dichterbij. Vrienden gaan scheiden. Het huis is veel minder waard dan toen zij het twee jaar geleden kochten. Extra hindernis voor toch al niet zo'n fraai afscheid. Een vriend belt ons. Hij is zijn baan kwijt. Kunnen wij eens rondvragen? De man van een vriendin is een Heel Hoge Baas bij een telecombedrijf. Kreeg twee jaar geleden nog een zeiljacht als bonus, als hij maar bleef bij deze werkgever. Nu heeft-ie zijn mobieltje ingeleverd en het is de vraag wat de volgende stap zal zijn.
Hoe moet deze generatie zonder ruggengraat zich ooit door een recessie vechten? Ook ik werd bang.
Maar collega-mietjes, het antwoord is simpel: uitzitten. Ik las een interview met econoom Alfred Kleinknecht in HP de Tijd. In een steekhoudend verhaal zegt deze professor dat een boos plan uit de conservatief-liberale hoek voor een belangrijk deel debet is aan de huidige recessie. Ja, een verborgen agenda. De liberalen willen graag een werkloosheid van zo'n 400.000- 500.000 werklozen. Want in de afgelopen periode, met een werkloosheid van zo'n beetje nul, hebben de werknemers praatjes gekregen. Ze wilden loon en nog meer leuke speeltjes. Die reserve aan werknemers maakt dat de werkgevers de werknemers er weer een beetje onder kunnen houden. Kleinknecht maakt mooie historische en internationale vergelijkingen om zijn gelijk te halen. De recessie gaat voorbij. Door de geheime agenda van de conservatief-liberalen weliswaar langzamer dan zou kunnen, maar Doe Maar heeft toch gelijk: 'Alles gaat voorbij'. Gelukkig zijn Kleinknecht-cycli maar 9 jaar (het herstel begint al volgend jaar). Dat is andere koek dan Kondratieff golven van vijftig jaar. Watjes generatie krijgt wat zij verdient: een watjes crisis.
