5/17/2003
Het roer kan nog zesmaal om.
Die cursus over kerncompetenties heeft meer losgemaakt dan ik afgelopen maandag kon bedenken. Lui denk ik na over de (on)mogelijkheden om bepaalde interesses en, toe maar, passies, in mijn werk onder te brengen. En dan kom ik erachter. Ik ben oud. Tien jaar geleden waren mijn keuzes allemaal tijdelijk en herroepbaar. Ik koos weliswaar voor de wetenschap, maar al die andere mogelijkheden (Olympisch kampioen, professioneel druivenplukker, zakenvrouw) stonden ook nog steeds open. Dat is nu wel anders. Alle sportsterren zijn minstens tien jaar jonger dan ik. Die route is het eerst definitief afgeschreven. En toen zag ik dat de zakenvrouw van het jaar maar twee jaar ouder was dan ik. Dat wordt ook nooit meer iets. En die druivenplukkende rugzaktoeristenbende is inmiddels te nietszeggend gebleken. Het is niet alleen zo dat oude opties vervallen, nieuwe opties blijken onbereikbaar door gebrek aan ervaring. De opties verschrompelen waar je bijstaat. In mijn vakgebied heet dat: pad-afhankelijkheid. Mijn sombere tussenconclusie was altijd maar doorgaan op de ingeslagen weg.
Toen schoot Marsman te hulp. Als altijd breedsprakig, maar wel heel erg mooi. Hij riep me toe: het roer kan nog zesmaal om! En zo is het.
BRIEF AAN EEN VRIEND
Tracht, na uw vijftigste jaar,
langzaam te leeren, dat het goed is
als de bladeren vallen;
de sterken worden dan toch nog lang niet gerooid;
zeg tot u-zelf: "ik wil pas vallen
onder den winterstorm"-
mij kan soms nu het verlangen al overvallen
naar onze latere jaren,
als ik niet meer gekooid
in dit zwerfziek verlangen
wonen zal in het huis aan de breede rivier.
hoe goed zal het zijn
de dagen te laten verstrijken
met roeien en jagen;
om verweerd en rijzig het land te doorloopen
en te ervaren dat het verhaal van ons leven
den slage van het water gaat krijgen
dat wij rijpen bij wind en weer.
dan slaat ook de gloed niet zoo licht meer
met snelle en vluchtige slagen naar buiten
in gelach en geween;
maar er zal een stil vuur in ons zijn,
verborgen in merg en been.
zwervend door het oneindige land
zullen wij sterker en rustiger zijn,
opgenomen in het stroomend verband
der seizoenen, dieper verwant
met de ruimte en het wisselend weer.
en dan?
dan zitten wij 's nachts bij het vuur
en ik lees u voor uit een boek, dat ik dan heb geschreven,
een boek als "De Waterman",
of lacht ge, dat dat niet kan?
waarom niet, ik ben immers nog jong.
kent gij de verborgen wegen?
het roer kan nog zesmaal om!
Laat uw humor, uw gloed, uw snelle boosaardige tong
u vooral niet begeven
en bezoek mij, eenmaal,
in het huis van mijn ouderdom.
H. Marsman
Die cursus over kerncompetenties heeft meer losgemaakt dan ik afgelopen maandag kon bedenken. Lui denk ik na over de (on)mogelijkheden om bepaalde interesses en, toe maar, passies, in mijn werk onder te brengen. En dan kom ik erachter. Ik ben oud. Tien jaar geleden waren mijn keuzes allemaal tijdelijk en herroepbaar. Ik koos weliswaar voor de wetenschap, maar al die andere mogelijkheden (Olympisch kampioen, professioneel druivenplukker, zakenvrouw) stonden ook nog steeds open. Dat is nu wel anders. Alle sportsterren zijn minstens tien jaar jonger dan ik. Die route is het eerst definitief afgeschreven. En toen zag ik dat de zakenvrouw van het jaar maar twee jaar ouder was dan ik. Dat wordt ook nooit meer iets. En die druivenplukkende rugzaktoeristenbende is inmiddels te nietszeggend gebleken. Het is niet alleen zo dat oude opties vervallen, nieuwe opties blijken onbereikbaar door gebrek aan ervaring. De opties verschrompelen waar je bijstaat. In mijn vakgebied heet dat: pad-afhankelijkheid. Mijn sombere tussenconclusie was altijd maar doorgaan op de ingeslagen weg.
Toen schoot Marsman te hulp. Als altijd breedsprakig, maar wel heel erg mooi. Hij riep me toe: het roer kan nog zesmaal om! En zo is het.
BRIEF AAN EEN VRIEND
Tracht, na uw vijftigste jaar,
langzaam te leeren, dat het goed is
als de bladeren vallen;
de sterken worden dan toch nog lang niet gerooid;
zeg tot u-zelf: "ik wil pas vallen
onder den winterstorm"-
mij kan soms nu het verlangen al overvallen
naar onze latere jaren,
als ik niet meer gekooid
in dit zwerfziek verlangen
wonen zal in het huis aan de breede rivier.
hoe goed zal het zijn
de dagen te laten verstrijken
met roeien en jagen;
om verweerd en rijzig het land te doorloopen
en te ervaren dat het verhaal van ons leven
den slage van het water gaat krijgen
dat wij rijpen bij wind en weer.
dan slaat ook de gloed niet zoo licht meer
met snelle en vluchtige slagen naar buiten
in gelach en geween;
maar er zal een stil vuur in ons zijn,
verborgen in merg en been.
zwervend door het oneindige land
zullen wij sterker en rustiger zijn,
opgenomen in het stroomend verband
der seizoenen, dieper verwant
met de ruimte en het wisselend weer.
en dan?
dan zitten wij 's nachts bij het vuur
en ik lees u voor uit een boek, dat ik dan heb geschreven,
een boek als "De Waterman",
of lacht ge, dat dat niet kan?
waarom niet, ik ben immers nog jong.
kent gij de verborgen wegen?
het roer kan nog zesmaal om!
Laat uw humor, uw gloed, uw snelle boosaardige tong
u vooral niet begeven
en bezoek mij, eenmaal,
in het huis van mijn ouderdom.
H. Marsman
